Φαντάζεστε αδελφό κόμμα της Ν.Δ. στην Ε.Ε. (την "παλιά" τουλάχιστον) να ζητάει από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης να ξεκαθαρίσει απέναντι στο λαό τι γίνεται με τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις; Δε νομίζω. Βρίσκουν και τα κάνουν. Τουτέστιν τέτοιου είδους σπέκουλα περνάει μόνο σε μία κοινωνία που το διαφωτιστικό πρόταγμα περί διαχωρισμού πολιτείας και εκκλησίας είναι ακόμη ζητούμενο και η θρησκεία (όχι τόσο ως δόγμα αλλά ως κομμάτι της εθνικής ταυτότητας) αποτελεί πρόσφορο έδαφος πολιτικής εκμετάλλευσης. Το ζουμί βρίσκεται εδώ νομίζω: "Ευχόμαστε η αντιπαλότητα του ΣΥΡΙΖΑ με τους Χριστιανούς Ορθοδόξους να μην οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας είναι άθεος". Αυτό δεν είναι απλός λαϊκισμός, είναι τελείως αισχρό πολιτικά, υπονοώντας ότι όποιος έχει στην πολιτική του ατζέντα τη φορολόγηση της εκκλησίας και τον διαχωρισμό της από το κράτος το κάνει από αντιχριστιανικό μένος και λόγω προσωπικών πεποιθήσεων, αλλιώς ποιος ο λόγος να τα βάλει με τα "ιερά του έθνους"; Σκοταδισμός. Οι κλασικοί (ακρο)δεξιοί χριστιανόψυχοι - οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση στηρίζουν την ακροδεξιά συνιστώσα/παρωδία του Σαμαρά, Φαήλου κ.λπ., στη χειρότερη την χ.α. (τον Καιάδα τον κάνουν γαργάρα) - αλλά και λοιποί συντηρητικοί παλιάς κοπής (οι άθεοι κομμουνιστές μπλα μπλα) σίγουρα τσιμπάνε με κάτι τέτοια. Όμως ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει σταματήσει προ πολλού να τρώει κουτόχορτο. Αν στην ενσυνείδητη θέση υπέρ του διαχωρισμού (που δεν σχετίζεται απαραίτητα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός αλλά κυρίως με τις πολιτικές) προσθέσουμε το κυρίαρχο αντικληρικό αίσθημα αλλά και το γεγονός ότι το περίφημο 98% είναι επί το πλείστον το πιο fake ποίμνιο ever που ενδιαφέρεται μόνο για το θρησκευτικό τζέρτζελο παρά για την θρησκευτική πνευματικότητα ή τις πολιτικές προεκτάσεις της εκκλησίας (έχει και η υποκρισία τα θετικά της αλλιώς θα ήμασταν κανονικό Ιράν), τότε μπορούμε να πούμε ότι η Ν.Δ. απλά γελοιοποιείται εν τέλει με κάτι τέτοια και δεν κερδίζει κάτι πέρα από εντυπώσεις λόγω της εμπεδωμένης πολιτικής συνήθειας να μπλέκουμε τους πολίτες με τα ποίμνια. Αν δεν ήταν για κλάματα θα ήταν για γέλια.
