Πραγματικό το περιστατικό, σκληρή η φωτογραφία του άρθρου (και μπράβο στον φωτορεπόρτερ), για όσους δεν αμφισβητούν τη μαρτυρία του Γιώργου, πρώτος απ΄ όλους εγώ. Φίλε Γιώργο, αυτή είναι η τραγική μας πραγματικότητα μας και αν είσαι αληθινά δυνατός αυτό το περιστατικό πρέπει να σε θωράκισε περισσότερο. Από τη στιγμή που το περιγράφεις με τον τρόπο που το περιγράφεις, νομίζω πως αυτό έγινε. Κάποιοι της ηλικίας σου, μικρότεροι αλλά και μεγαλύτεροι λύγησαν, φοβήθηκαν και μόνο που τα παρακολουθούν όλα αυτά από τις τηλεοράσεις τους. Κάποιοι άλλοι είχαν την ψευδαίσθηση πως απλώς θα κρατήσουν τα πανό της πρώτης γραμμής, θα βροντοφωνάξουν, θα πετροβολήσουν, θα τρέξουν, θα λαχανιάσουν, θα δακρύσουν από τα δακρυγόνα (όλα αυτά δηλαδή που πολύ συχνά συμβαίνουν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας), βιώνοντας το κάτι σαν πάρτι που ανεβάζει την αδρεναλίνη. Ελάχιστοι είναι συνειδητοποιημένοι και έτοιμοι να υποστούν τις συνέπειες, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, κυρίως να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο όταν, όπως εσένα, υπάρξει η περίπτωση να τους συλλάβουν. Και ναι εκεί μέσα στα αστυνομικά τμήματα δεν μας περιμένει η μαμά και ο μπαμπάς που θα μας κράξουν λιγάκι, ούτε η γκόμενα μας, ούτε ο κολλητός ή τα φιλαράκια μας που ανυπόμονα περιμένουν να τους διηγηθούμε το τουρλουμπούκι και την κλοτσοπατινάδα που ζήσαμε και βγήκαμε (δήθεν) νικητές... Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και έξω με τους... "άντρες" με τα γκλοπ και τα λευκά κράνη που όταν βρεθείς μπροστά τους ακάλυπτος, εκτεθειμένος τότε θα ματώσεις και θα πονέσεις... (Χαρακτηριστικό το περιστατικό της «ζαρντινιέρας» και της όλης, μετέπειτα εξέλιξης του...). Να το καταλάβουμε καλά αυτό, πολύ καλά. Εκ του ασφαλούς με χαϊδολογήματα ή κωλοπαιδίστικα πείσματα δεν κάνουμε τίποτα. Τίποτα όμως. Δεν υπονοώ τίποτα απολύτως για τον φίλο Γιώργο και τις φίλες του. Απολύτως σεβαστό το βίωμα τους. Εκείνοι ξέρουν μόνο πως θα το επεξεργαστούν και αν συνεχίσουν. Που θα συνεχίσουν! Είμαι σίγουρος.Να καταλάβουμε όμως πως για να αλλάξουμε κάποια πράγματα και αρρωστημένες καταστάσεις μέσα στις οποίες ασφυκτιούμε πρέπει να υποστούμε κάποιες από τις συνέπειες της (δικαιολογημένης) αντίδρασης μας, συνέπειες σοκαριστικές τις περισσότερες φορές που όμως εκεί είναι το νόημα. Όταν τις αντέξουμε, δεν λυγίσουμε, με δικαιολογημένο τον φόβο μας, χωρίς ούτε αυτόν να φοβηθούμε, μόνο τότε θα έχουμε αποτελέσματα. Μικρά ή μεγαλύτερα, αλλά αποτελέσματα! Δεν αναφέρομαι μόνο στην απροκάλυπτη σωματική βία του κρατικού τραμπουκισμού (βλέπε αστυνομία, δυνάμεις καταστολής κτλ.), αλλά κυρίως την ψυχολογική, οικονομική, εκβιαστική βία του σημερινού πολιτικοκρατικού μας συστήματος.Ὅσοι τὸ χάλκεον χέριβαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι·θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμηνἡ ἐλευθερία. Α. Κάλβος – Το Χάλκεον χέρι του Φόβου