#6 Πάρε να'χεις κι εσύ μια αρχή ΛενφουΕίχα μια κολλητή που είχε ένα αγόρι, πολύ εντάξει παιδί. Μιλάγαμε, λέγαμε τα αστεία μας, είμασταν και οι τρεις πολύ καλό παρεάκι, και γιατί δηλαδή να μην του μιλάω του ανθρώπου και να μην αστειεύομαι μαζί του, μάλιστα από την στιγμή που όταν βγαίνω με την φίλη μου είναι και αυτός τις περισσότερες φορές εκεί; Το αντίθετο θα ήταν αγένεια. Και κάποια στιγμή λοιπόν μέσα από την απλή συζήτηση ξεκίνησε η επικοινωνία. Και όταν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους συμβαίνει η επικοινωνία, ξεκινάνε να έχουν να πουν τα δικά τους, να χρησιμοποιούν λέξεις και εκφράσεις που μόνο αυτοί οι δύο καταλαβαίνουν, να μπορούν να συνεννοηθούν χωρίς λέξεις, μόνο με τα μάτια. Όπως καταλαβαίνεις, είχα ξεκινήσει να τον ερωτεύομαι τον τύπο, αλλά βέβαια, είχα μαύρα μεσάνυχτα ως προς το γεγονός. Αν κάποιος με ρώταγε "είσαι ερωτευμένη;" θα τον κοίταγα λες είχε έρθει από άλλο πλανήτη. Προφανώς δεν είχα σκοπό να κάνω τίποτα, και για κανένα λόγο δεν ήθελα να πληγώσω την κολλητή μου. Κάτι όμως μου έφταιγε. Κάτι ήθελα και δεν ήξερα τί. Μια ωραία μέρα, λοιπόν, οι δύο τους χωρίζουν. Δεν έμαθα ποτέ τον λόγο, γιατί αυτός αποφάσισε να χαθεί, πήγε Θεσσαλονίκη. Όμως μέσα μου το ξέρω ότι το μεταξύ μας ήταν μία από τις αιτίες, έστω εν μέρει. Με την κολλητή μου δεν το συζητήσαμε ποτέ ανοιχτά, και είναι μεγάλο κρίμα, γιατί ενώ ακόμα μιλάμε, απέχουμε πολύ από το πώς είμασταν τότε, και ενώ αυτή έκανε άλλες σχέσεις, όπως κι εγώ, το παραπάνω συνεχίζει να είναι ένα "αγκάθι" ανάμεσά μας, και το χειρότερο είναι πως βλέπω από πλευράς της ότι δεν έχει προοπτική να αλλάξει. Μην κάνεις το ίδιο λάθος. Δεν είναι σίγουρο ότι η δική σου κολλητή καταλαβαίνει τι της γίνεται, ότι το κάνει επίτηδες για να σε ανταγωνιστεί, ότι θέλει να σου "φάει" τον γκόμενο, ή ό,τι άλλο. Υπάρχουν και αυτά, αλλά μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Μίλα μαζί της, κι έπειτα μίλα με τον φίλο σου. Δεν χρειάζεται να χάσεις δύο ανθρώπους "γιατί έτσι".