Πραγματικά Σταδαίε, τα ζώα τ' αγαπάω και τα πονάω. Δε θα επεκταθώ τι έχω κάνει για να βοηθήσω κάποια ζωντανά. Έτσι έμαθα να αναφέρομαι στο θάνατο των ζώων, εγώ, και γενιές ολόκληρες Ελλήνων. Δηλαδή όταν ήρθε και μου είπε η μάνα μου πως ψόφησε ο Έκτωρ, το ντόπερμαν που είχαμε 11 χρόνια, το είπε με χαιρεκακία, σαν να μιλούσε για κάποιον σκατάνθρωπο; Ούτε που μου πέρασε απ' το μυαλό κάτι τέτοιο. Οκ, καταλαβαίνω, είμαι υπέρ μιας κάποιας πολιτικής ορθότητας όσον αφορά την αρθρογραφία και τον επίσημο δημόσιο λόγο γενικά, και το ψόφησε είναι κάπως ρουστίκ κι απότομο. Το "απεβίωσε" όμως, είναι η ξιπασιά αυτού που προσπαθεί να είναι ο υπέρτατος ζωόφιλος. Και η πιο ακραία περίπτωση, είναι κάτι βίγκαν ανατολικο-φιλοσοφικο-θρησκευτικά ρεύματα, που ακόμα και και τις αρνητικές παρομοιώσεις ανθρώπων με στερεότυπα χαρακτηριστικά ζώων, έτσι όπως τα αντιλαμβάνεται η κάθε κουλτούρα, όπως "βρομάς σαν γουρούνι" π.χ, τις θεωρούν σπισιστικές, εξίσου ίσης ρατσιστικής βαρύτητας με τις διακρίσεις και τα ρατσιστικά στερεότυπα εναντίον των ανθρώπων. Και τι θα πει ανώτερος και κατώτερος. Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε διαφορετικοί. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως πρέπει να απαξιώσουμε τα ζώα. Αλλά μια ξιπασμένη πολιτική ορθότητα, δε μπορεί να μου επιβάλλει να αντιμετωπίζω τα ζώα και στα λόγια ακριβώς όπως αντιμετωπίζω τους ανθρώπους. Σίγουρα, αγαπάω τα κατοικίδιά μου πιο πολύ από πολλούς ανθρώπους που απαξιώ. Επίσης, η θέα της δολοφονίας ενός σκύλου, στα μάτια μου είναι εξίσου φρικιαστική με αυτή ενός ανθρώπου μπορώ να πω. Υπάρχει ένα βίντεο στο youtube που ένας μπάτσος πυροβολεί ένα ροτβάιλερ. (Οι εικόνες είναι σκληρές). Δηλαδή επειδή θεωρώ γελοία υπερβολή το "απεβίωσε", είμαι ένας άκαρδος που τα ζώα δεν έχουν απολύτως καμιά ηθική υπόσταση. Δε πονάν για μένα τα ζώα. Δεν πεινάνε. Δε λυπούνται. Δεν αξίζουν το σεβασμό και τον οίκτο μου... Μάλλον δεν έφτασε ο πολιτισμός στο χωριό μου. Είμαστε ακόμα ρουστίκ. Εδώ ακόμα λέμε "η γάτα ψόφησε", κι όχι απεβίωσε.