Ο Τσίπρας ελκύει πολύ κόσμο επειδή μεταξύ άλλων: είναι νέος, άρα με προσωπείο άφθαρτου πολιτικού, οικογενειάρχης (με παιδιά και όμορφη διακριτική γυναίκα), διαθέτει φωνή μεταλλική, άρθρωση πεντακάθαρη, προφορά βέρα πρωτευουσιάνικη, πρόσωπο και μαλλί που φωνάζουν "θέλω να γίνω σταρ" και κορμί που υποσυνείδητα λειτουργεί πολυσυλλεκτικά, καθώς λικνίζεται μονίμως μεταξύ του "Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο" και του "Padam...padam...padam... // Il arrive en courant derrière moi // Padam...padam...padam... // Il me fait le coup du souviens-toi //Με εκτίμηση,ΚάπαΥΓ. Ως προς την... ουσία τώρα: ακολουθεί την πολιτική τού... ποδηλάτου: αντί να σκοτώνεται με τις "συνιστώσες" (κάνοντας παύσεις, με κίνδυνο να φάει χώμα), τις παρακάμπτει βγαίνοντας στο μπαλκόνι με φρασεολογία εμφυλιοπολεμική (του τύπου η χούντα δεν τελείωσε το 74), οπότε, τούς ανεβάζει πάλι στο βαγόνι, παίρνει ανάσα και ξανά πετά για τις... εκλογές...