#10Το πιο θλιβερό είναι ο σεξισμός, ρατσισμός, ελιτισμός κοκ που κουβαλάει ο καθένας μας μέσα του και δεν τον βλέπει ή τον εξωραίζει ή τον θεωρεί άκακο γνώμονα συμπεριφοράς. Συγκεκριμένα για το σεξισμό, πιστέυω οτι ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός - στον οποίο πολύ εύστοχα είχε αναφερθεί και η Λένα πρόσφατα - είναι η βαθύτερη ριζα διαιώνισης του ζητήματος. Γυναίκες βιάζονται να αυτο- και αλληλο-χαρακτηριστούν με απρόμαυρα βολικά στερεότυπα και κλισέ βγάζοντας χολή που πηγάζει απο 'αυτονόητα' που έχουν περαστεί απο προηγούμενες γενιές. Πρόσφατα άκουγα μία συνάδελφο στο γραφείο να τονίζει οτι ως γυναίκα, αυτονόητα δεν ξέρει τίποτα απολύτως για το πώς λειτουργεί μία βρύση και δεν θα'πρεπε αφου αυτά είναι 'αντρικές δουλειές' (η συζήτηση μάλιστα ήταν άσχετη με υδραυλικές ικανότητες, αλλα μάλλον ήθελε να το πει μιας κ κάνει συνέχεια τέτοιες εκτιμήσεις και για τα δύο φύλα). Η ίδια συνάδελφος δε, σε άλλη κουβέντα αν και μετανάστρια πολλά χρόνια, 'ανέλυε' πώς (πάλι αυτονόητα) η τάδε μειονότητα μεταναστών είναι ιδιαιτέρως χαμηλού νοητικού επιπέδου και 'γεννοβολάνε σα ζώα' γιατι 'έτσι είναι όλοι απο τα μέρη τους'. Οι ρόλοι και αντιλήψεις που κάνουν τον καθένα να νοιώθει άνετα και αποδεκτός μέσα στον μικρόκοσμο της οικογένειας και του κοινωνικού του κύκλου έρχονται αναγκαστικά σε σύγκρουση με άλλα αυτονόητα. Το αστείο είναι πόσο λίγοι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να επανεξετάσουν έστω θεωρητικά τα αυτονόητά τους και πόσο η αυτοκαταπίεση και η αυτοπροσβολή είναι το τελευταίο παράπτωμα το οποίο κανείς θα αναλογιστεί ως πηγή δεινών (δεν μιλάμε καν για να παραδεχτεί). Στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, οπου νομικά και τα δύο φύλα έχουν δικαιώματα, και είναι εφικτό να πολεμήσει κανείς τις εσωτερικευμένες προκαταλήψεις του εαν το θελήσει.
