Όπως θα απογοήτευε έναν νηφάλιο α-κομματικό, να βλέπει πωρωμένους νέους ανθρώπους να αναλώνονται στις κομματικές νεολαίες, έτσι είναι απογοητευτικό (κι όχι ενοχλητικό όπως για τη συντηρητική γιαγιά τα ζευγαράκια που σαλιαρίζονται) να βλέπεις νέα μυαλά αγκιστρωμένα στις προκαταλήψεις της θρησκείας. Είναι απογοήτευση κι όχι ενόχληση όπως λανθασμένα αποδίδεις. Η ενόχληση ενέχει μια επιθετική στάση, που οριακά απαγορεύει την αιτία που την προκάλεσε. Ενοχλούνται οι ομοφοβικοί με τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ενοχλείται ο Άνθιμος με τη "μαυρισμένη" Αθήνα. Ενοχλείται ένας σκληροπυρηνικός Εβραίος όταν διαβάζεις το Ταλμούδ σαν ένα οποιοδήποτε άλλο βιβλίο, δίχως να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι σου μπρος-πίσω ψέλνοντας. Ο αρθρογράφος εδώ νιώθει απογοήτευση, κι όχι ενόχληση.
