Σιχαινομαι τα χρονια του Δημοτικου! Ηταν απαισια! Η δασκαλα μου ηταν μια στριμενη σαδιστρια, σκετη ηρωϊδα απο βιβλια του Σαντ, μαλλον ειχε χασει την δουλεια της οταν εκλεισαν τα στρατοπεδα συγκεντρωσης στη Γερμανια και ειχε ερθει και εκανε αιτηση στο Δημοσιο, και για κακη μου τυχη την διορισαν στο σχολειο μου! Το ξυλο που ειχα φαει δεν λεγεται! οχι μονο εγω ολη η ταξη! Ετσι και εβλεπε κανενα παιδι να χαμογελαει "ελα εδω εσυ", και να φαε κι αυτη, φαε και την αλλη! Το μονο παιδι στη ταξη που δεν ετρωγε ξυλο ηταν ο Λαζαρος, γιος του ξυλουργου, που εδινε δωρεαν ξυλινες βεργες για να βαραει η δασκαλα τα παιδια! Και να! να βαραει τα παιδια η σαδιστρια δασκαλα, και να σπανε οι βεργες απο το πολυ ξυλο που εριχνε, και συνεχεια να την εφοδιαζει ο ξυλουργος με καινουργιες! Καλε ποιες φωτιες καψανε τα δαση;;; ψεματα λενε!!! Ετσι εξαφανιστηκαν τα μισα δαση στη Μακεδονια! Δεν προλαβαιναν να κοβουν δεντρα και δεντρα για να φτιαχνουν βεργες για την δασκαλα μας που μας ειχε σκοτωσει στο ξυλο! Δεν με χαιρετατε με τα αναγνωστικα σας λεω εγω!