OK, το ύφος σου είναι εν τάξει και σε θεωρώ καλοπροαίρετο, αλλιώς δεν θα απαντούσα.Μου είναι δύσκολο να είμαι σύντομος, αλλά θα προσπαθήσω ;-)Στο β,γ) ναι, θεωρώ την οποιαδήποτε θανάτωση του οποιοδήποτε ζώου (ακόμα και της κατσαρίδας) σαν απαράδεκτη. Αυτό είναι απόλυτο και το ξέρω. Επισημαίνω ότι αν κάτι είναι απόλυτο δεν είναι απαραίτητα και λάθος.Από εκεί και μετά, υπάρχουν πάρα, πάρα, πάρα πολλές διαβαθμίσεις. Οι χαρακτηρισμοί που δίνω στους ανθρώπους (και στον εαυτό μου) καλύπτουν μιά πολύ μεγάλη κλίμακα - ανάλογα με το τι κάνει ο καθένας (κι εγώ μαζί).Μιας και ρώτησες αν σε θεωρώ σιχαμένο / διχασμένη προσωπικότητα, η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Τους τύπους που βασάνισαν τον σαπουνά εξακολουθώ να τους θεωρώ σιχαμένους. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο "γιατί".Αν και επιμένω στην απόλυτη φράση που λέει "όχι στην θανάτωση / εκμετάλλευση ανθρώπων και ζώων", αναγνωρίζω ότι στις ζωές μας δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι. Ακόμα και εγώ που έχω μιά τόσο απόλυτη θέση, έχω σκοτώσει (έμμεσα) ζώα, με τον τρόπο ζωής μου και με βάση αυτά που καταναλώνω. Επίσης έχω συμβάλλει στην εκμετάλλευση ανθρώπων με αυτά που αγοράζω.Εκείνο που λέω λοιπόν είναι ότι αφού δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε το απόλυτο, οφείλουμε τουλάχιστον να προξενούμε ΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ θάνατο και οδύνη γίνεται. Θάνατο και οδύνη τόσο γιά ανθρώπους όσο και για ζώα.Αν λοιπόν εσύ κάποτε σαν παιδάκι έπιασες ένα ψάρι και το έδειξες στους φίλους σου, αυτό (μάλλον) εντασσόταν στην κοινωνικοποίηση σου και (ίσως) στο ότι σαν παιδί δεν γνώριζες την οδύνη που προξένησες. Γι' αυτό δεν έχω αρνητικό χαρκτηρισμό γιά σένα.Ένας ενήλικος ψαράς είναι άλλο πράγμα, αυτόν σίγουρα τον χαρακτηρίζω αρνητικά (αν και του δίνω κάποιες δικαιολογίες). Ένας ενήλικας τέλος, που όχι μόνο σκοτώνει αλλά βασανίζει τον σαπουνά για την διασκέδαση του, αυτός είναι ένα σιχαμένο $%@%^@^%# (αυτολογοκρίνομαι γιά να μην με κόψει η lifo).Όπως βλέπεις, η απόλυτη αρχική θέση δεν με εμποδίζει στο να ξεχωρίζω πολλά, πολλά επίπεδα και διαφορές.Ένα άλλο θέμα που θίγεις είναι η μίξη θετικών και αρνητικών πράξεων. Πχ. σκότωσες κάποτε ψάρια αλλά αγαπάς τους σκύλους. Όχι, δεν σε θεωρω διχασμένη προσωπικότητα. Αλλά, όπως ξέρεις, και ο χίτλερ αγαπούσε τα σκυλιά. Μπορεί και το κάθαρμα που κάθεται πάνω στον σαπουνά να χαιδεύει ένα γατάκι στο σπίτι του. Αλλά όπως και γιά τον χίτλερ, δεν παύει να είναι σιχαμένος.Το ερώτημα πίσω από τον βασανισμό του Άλλου (η ακόμα και την ευσπλαχνία προς τον Άλλο) είναι κατά πόσο θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο. Αν βάζεις τον ευατό σου πάνω από τον Άλλο (άνθρωπο ή ζώο) τότε μπορεί και να βασανίσεις, μπορεί και να ελεήσεις. Βασικά δεν σε νοιάζει, αφού είσαι ανώτερος.Αν δεν θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο, δεν πρόκειται να βασανίσεις ποτέ. Η πεποίθηση γιά την ανωτερότητα σου, αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά.
