Τρόμαξα λίγο. Στ'αλήθεια νόμισα πως έχω στείλει την #4 και πέρασε τόσος καιρός που το ξέχασα. . Έχω έμπρακτα αποδείξει πόση σημασία δίνω στην ομορφιά (εντάξει, κάτι πραγματικά αριστουργήματα τα θαυμάζω όπως τους αξίζει :Ρ), μόνο για μωράκια λέω "αχ είναι όμορφο-όμορφο, όχι μόνο σαν μωρό". Η φίλη μου, ο άνθρωπος που με ξέρει από παιδί, είχε να πει σαν πρώτο σχόλιο για εκείνον που υπάρχει στη ζωή μου επειδή την ομορφαίνει "εντάξει, σε καμία περίπτωση δεν τον λες ωραίο αλλά... μπλα μπλα"Αυθόρμητα, δεν της έχω ξανατηλεφωνήσει, ούτε επιδιώκω να τη δω. Ούτε και την αποφεύγω. Μου είναι πια αδιάφορη. Δεν με νοιάζει το ότι δεν βρήκε πανέμορφο τον αγαπημένο μου. Ούτε και αν μου έλεγε "μαλάκα τί θεογκόμενος" θα μ'έκανε περισσότερο περήφανη για την επιλογή μου. Με άδειασε η αγένειά της, η χοντράδα της, το τίποτα που έμαθε τόσα χρόνια που γύρισε τον κόσμο, που έκανε οικογένεια και ήμασταν φίλες.Σ'ευχαριστώ κι εγώ Α,μπα για τις απαντήσεις σου. Δεν είχα αμφιβολίες για τη στάση μου και τα συναισθήματά μου, ικανοποιήθηκα όμως παραπάνω γιατί τα λόγια σου που τα εκτιμώ και πολλές φορές τα εφαρμόζω, ήταν λέξη προς λέξη σαν σφραγίδες "approved" σε όσα σκέφτηκα κι έκανα.