Λοιπόν, μέρα μεσημέρι, στην πλατεία Ναυαρίνου, τίγκα στον κόσμο, έρχεται από το πουθενά ένας "γνωστός" μου και με αρπάζει από το λαιμό και με κολλάει στο πάτωμα να με πνίξει. 2-3 κοίταξαν, άλλοι 500 προσποιήθηκαν ότι δεν είδαν τίποτα για να μην ανακατευτούν, κ το μοναδικό σημάδι ευαισθητοποίησης ήταν ότι ο περιπτεράς απέναντι ήταν ιδιαίτερα ευγενικός μαζί μου όταν πήγα να πάρω χαρτομάντηλα για να σκουπίσω τα δάκρυα μου. Συμπέρασμα? Δεν χρειάζεται καν να το πω, τόσο δυσάρεστα προφανές. Και κάτι ακόμα. Η καραμέλα "ηταν πρεζάκια, αρα δεν μας νοιάζει" ευχομαι να κάτσει στο λαιμό όσων την μασουλάνε.
