καλό μου #7, από το μεσημέρι έχω αρχίσει δέκα φορές να γράφω σχόλιο αλλά με πιάνουν τα ζουμιά. Και μέσα από πέντε γραμμές (όπως πολλάκις βλέπουμε στη στήλη της Α,μπα) φαίνεται τι άνθρωπος είσαι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο για τα παιδιά σου, να είσαι σίγουρη. Έχοντας βρεθεί αντιμέτωπη με τον καρκίνο στα 32, λίγο αφού γέννησα, είχα σκεφτεί τότε πολλά και διάφορα και μετά από αυτή την εμπειρία συνεχίζω να σκέφτομαι αλλά δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα. Ό,τι πιο κοντινό σε συμπέρασμα έχω μάλλον είναι ότι δεν έχει σημασία η διάρκεια, αλλά η ποιότητα. Να είσαι χαρούμενος, ήρεμος όσο γίνεται, να κάνεις καθημερινά πράγματα που αγαπάς μικρά και μεγάλα. Αυτά μετράνε και για τους αγαπημένους σου τελικά. Σου στέλνω μια αγκαλιά.