Αγαπημένο μου 7, δεν μπορώ να σου πω κάτι γι αυτό που περνάς. Μπορώ όμως να σου μιλήσω από τη θέση του παιδιού που έζησε το ίδιο με τη δική του μαμά σε αυτή την ηλικία περίπου. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα ιδιαίτερο για τα παιδιά σου. Αλήθεια. Μόνο να τα αγαπάς και να τα φροντίζεις όπως θα έκανες και αν δεν ήξερες πότε τελειώνει ο χρόνος. Τα παιδιά σου θα ζήσουν με το παράδειγμα σου, με την καθημερινότητα σας, με τα απλά πράγματα που θα τους μείνουν. Και πίστεψε με αυτά δεν ξεχνιούνται ποτέ. 20 χρόνια πέρασαν που έχασα τη δική μου μαμά και πίστεψέ με δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην την σκεφτώ. Δεν σκέφτομαι κάτι ιδιαίτερο κ γκράντε όμως. Θυμάμαι πόσο ωραία κεφτεδάκια έκανε, πόσο της άρεσε να διαβάζει και μου έμαθε και εμένα να το αγαπώ, πώς το απόγευμα της έφτιαχνα ελληνικό καφέ και τέτοια μικρά καθημερινά πράγματα. Σου εύχομαι καλή δύναμη και ηρεμία. Ελπίζω τα πράγματα να πάνε καλύτερα από ότι περιμένεις. Καμιά φορά συμβαίνουν και αυτά.