Το θέμα αγαπητέ κύριε Σεβαστάκη είναι περίπου αυτό που θίγετε στην τελευταία πρότασή σας: "Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο αν θα ξεκολλήσουμε από τη λάσπη αλλά και πώς δεν θα ξαναπέσουμε στον λάκκο με τις αυταπάτες."Δεν μου αρέσουν οι φωνές, δεν μου αρέσουν οι κραυγές, ούτε τα ψέμματα. Ποτέ δεν μου άρεσαν, ποτέ δεν μπήκα σε έναν -κομματικό, πολιτικό ή άλλο- όχλο, λόγω μίας φυσικής αποστροφής σε κάθε τι εφετζίδικο. Ειδικά όλοι αυτοί οι δήθεν ταγοί που ζητούσαν και συνεχίζουν να ζητάνε ψήφο εμπιστοσύνης, σαν να μην τρέχει τίποτε, μου προκαλούν αηδία. Και πριν υπήρχε αυτοί οι σιωπηλοί άνθρωποι κύριε Σεβαστάκη, απλώς δεν ακούγονταν γιατί οι άλλοι φώναζαν. Τώρα που όλοι σιώπησαν, περιμένετε να μιλήσουν εκείνοι; Γιατί; Για τον εαυτό μου μιλώντας, ποτέ δεν πίστεψα στους πολιτικούς, παρά μόνο σε μία εν γένει πολιτική στάση, αυθύπαρκτη -αναρχική σχεδόν. Ωστόσο, κατανοώ ότι είναι οι πολιτικοί θεσμοί και κυβερνητικές αποφάσεις και πράξεις που χρειάζονται για να αλλάξει ο κόσμος μας προς το καλύτερο. Κατανοώ όμως επίσης ότι μέσω των πολιτικών που έχουμε, τίποτε καλύτερο δεν αλλάζει, παρά μόνο για τους ίδιους.Οπότε; Οπότε συνεχίζω να σωπαίνω και να προσπαθώ να κάνω καλύτερο τον μικρόκοσμο στον οποίο ζω: τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τη γειτονιά μου, τους φίλους μου, μέσω κοινωνικών, εθελοντικών, συλλογικών και μοναχικών δράσεων. Δεν έχω αυταπάτες και ίσως είμαι μία μικρή, τιποτένια σχεδόν ύπαρξη, αλλά αυτό που κάνω είναι να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογεί και να πράξω αυτό που μπορώ, και να αλλάξω ότι μπορώ να αλλάξω, μακριά από φωνές, κραυγές και φανφάρες. Σιωπηλά, αλλά επί της ουσίας.