Υπήρξε όντως δημοσιογραφική παρεκτροπή των συστημικών μέσων ενημέρωσης την περίοδο εκείνη,με τους στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας να μην τηρούνται και την προπαγάνδα κατά του ‘’οχι’’να λαμβάνει,συχνά,τόνο υστερικό.Και,εν παρόδω,δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν διαφορετικό αν υπήρχε ψύχραιμη και νηφάλια ενημέρωση.Αλλά,ως εκεί όμως...Τι υπήρξε ψύχραιμο και νηφάλιο την περίοδο εκείνη,και την αμέσως προηγούμενη,που θα καθιστούσε τις εκατέρωθεν υπερβολές/παρεκτροπές κενές περιεχομένου;Ακόμα και το δημοψήφισμα-η μεγαλύτερη παρωδία στήν κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας-διεξήχθη με όρους θυμικού.Δεν θέλω να δικαιολογήσω τις παρεκτροπές αυτές,αλλά η εξ αποστάσεως ψυχρή αποτίμηση μπορεί να θεωρεί ενδεδειγμένη την τιμωρία,δεν θα πρέπει όμως να παραβλέπει και τον αφύσικο πολιτικό πυρετό της περιόδου εκείνης.Ηταν η δική μας εποχή των ‘’δαιμονισμένων’’,μετριασμένης έστω μορφής. Το διακύβευμα ξέφευγε απο τα στενά όρια της διαπλοκής και η παραζάλη της στιγμής το οδηγούσε σε δρόμους απάτητους μέχρι τώρα,δρόμους που και η πλειοψηφία του ‘’οχι’’δεν ήταν διατεθειμένη να διαβεί.Οχι,η δημοκρατία,εστώ και αυτή η κολοβή δημοκρατία που έχουμε,πρέπει να συγχωρεί.Η πολιτική γεναιότητα είναι το ζητούμενο και οχι η καταφυγή στην μικρότητα των ενημερωτικών όρων της περιόδου εκείνης,που,όντως,καταπατήθηκαν βάναυσα απο την μια πλευρά και βάλλονταν εμπρηστικά απο την άλλη,και,που,η δεοντολογική τους τήρηση ήταν πάντοτε προβληματική και σε ομαλές πολιτικές περιόδους.
