Δίκιο έχεις σε αυτό το τελευταίο. Ξαναδιάβασα το σχόλιό μου και μου φαίνεται μάλλον πικρόχολο. Δεν ήθελα να εννοήσω κάτι για την αξία του επαγγέλματος. Ο καλός γιατρός μπορεί να σου σώσει τη ζωή κι αυτό τα λέει όλα. Για το πως φτάνεις να είσαι ανεκτίμητος όμως...Οσα έγραψα για τα κακώς κείμενα του παρελθόντος μέχρι πρόσφατα τα θεωρούσα υπερβολές και ψέμματα που λεγόντουσαν για να δυσφημίσουν το επάγγελμα. Με το που άρχισε όμως η αδερφή μου και η παρέα της από τη σχολή να κάνουν αγροτικό και μετά ειδικότητα σε μήκη και πλάτη της επαρχείας άλλαξα γνώμη γιατί μου τα επιβεβαίωναν. Τις χειρότερες ιστορίες έχουν να σου πουν. Βέβαια πρέπει να πω ότι μου λένε πως αυτά πάνε να αλλάξουν τώρα και αυτό είναι το σημαντικό. Τώρα γι'αυτό που λες ότι συναντώνται μόνο στο δημόσιο, ε αυτό εννοούσα. Δεν νομίζω πως θα είχε και νόημα πουθενά αλλού. Οσο για τους ψυχολόγους, η ειδίκευση είναι απαραίτητη. Το γενικό πτυχίο δε λέει τίποτα. Είναι θεωρητική και γενική γνώση. Για το πως θα αναγνωρίσεις τις διαταραχές και από που θα ξεκινήσεις πας στο μεταπτυχιακό και για το πως θα δουλέψεις με τον άνθρωπο απέναντί σου έρχεται η ειδίκευση. Αλλη μέθοδο χρησιμοποιούν οι ψυχαναλητές άλλοι οι γνωσιοσυμπεριφοριστές. Και πάει λέγοντας. Αναγκαία είναι και η εποπτεία για τα πρώτα 2 χρόνια δουλειάς. Το κράτος δεν έχει μπει στον κόπο να τα θεσμοθετήσει αυτα τα βήματα στην Ελλάδα γιατί το επάγγελμα θεωρείται κάτι μεταξύ πολυτέλειας και αγυρτείας. Αλλά μόνο έτσι είσαι σωστός επαγγελματίας. Αυτό που εννούσα γενικά ελπίζω να το κατάλαβες. Στ'αλήθεια τώρα ζηλεύω. Η αδερφή μου 6 χρόνια για πτυχίο, εγω 6 με το μεταπτυχιακό και αυτή είναι καμιά 10αριά τετραγωνάκια ήδη πιο μπροστά με διόλου ευκαταφρόνητο μισθό και ένα επάγγελμα που αναγνωρίζεται και μπορεί να προσφέρει δε πα να βρεθεί και στη Ζιμπάμπουε. Δεν είναι λίγο αυτό έτσι όπως πάνε τα πράγματα!