Μετα την αμφιλεγομενη, για μενα, αισθητικα και μουσικα, αναφορα στον Καβαφη, ο Δημητρης Παπαιωαννου προσγειωνεται μπροστα μας και μας τσεκαρει το εισητηριο. Μ' αυτο και μονο επικεντρωνει το ενδιαφερον μας αποκλειστικα στο προσωπο του και στον πονο του. Ακολουθει μια σχεδον σιωπηλη περφορμανς που μεσα απο το μαρτυριο του δημιουργου μετατρεπει τον πηλο η το ζυμαρι σ' αυτο που ο πλαστης εχει ηδη διαμορφωσει μεσα του και του δινει μορφη, ψυχη και ποδια για σταθει και να περπατησει. Αναρωτιεται κανεις, τι μπορει να κανει μια σπιθα μεσα σε τοσο πηχτο σκοταδι; Μπορει να αναψει τη φωτια της ελπιδας και να μας αποσπασει απο την καθημερινοτητα, την χυδαιοτητα, τη φτηνεια. Γι' αυτα και οχι μονο, Δημητρη Παπαιωαννου σε ευχαριστουμε. Ευγε.