Ως συνήθως -αλλά όχι απαραίτητα κακώς- έχουμε κάποιες ολίγες διαφορές στους συλλογισμούς μας. Υπάρχει πλήθος ανθρώπων που ενοχλούνται από τα στερεότυπα. Την αυθαίρετη και de facto απόδοση χαρακτηριστικών και ρόλων. Είτε αυτή αφορά σε γυναίκες (οι «όμορφες μανούλες») είτε σε άνδρες (οι «συνεπείς λεβέντες»). Είναι κάτι το περιοριστικό και στενόμυαλο πλέον, αν θες δηλαδή να μιλάμε με σημερινούς όρους και όχι μισού αι. πριν, που λες και εσύ. Ας πιάσουμε το παράδειγμα με το "κάλλος "(και τη σχετικότητά του). Στην νεοελληνική βερσιόν της λέξης και δη την εξωτερική ομορφιά. Ένα θέμα που δεν έχει να κάνει, βέβαια, με χαρακτήρα, συμπεριφορές, επιλογές. Καταρχάς ναι, η απόδοση θηλυκών χαρακτηριστικών μέσω της έκφρασης «ωραίος σα γυναίκα» (ωραίος σα Σέρβος και άγριος σαν Ούγγρος λεγανε παλιά) έχει υποτιθέμενα θετικό πρόσημο. Αυτό, όμως, που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί μου λες να μην το αναγάγω και στο σεξουαλικό. Στην περίπτωση των ανδρών που θα τύχει να εκφρασθούν έτσι για έναν άλλον άνδρα (ή να σκεφτούν;), μάλλον είναι ότι πιο «φυσιολογικό» να αποδώσουν στον «όμορφο» κατιτίς το θηλυκό, στην εμφάνιση. Τι σόι πλειοψηφία ετεροφυλόφιλων, ντούρων και κουμουνδούρων θα είχαμε αλλιώς; Εγώ, πάντως, δεν έχω ακούσει και πολλές str8/cis γυναίκες να εκφράζονται σε στυλ: «είναι ωραίος σα γυναίκα». Τώρα για τις επαρχίες που λες, αν τα μωρά-παιδάκια, θηλυκού γένους τα ντύνουν, τα στολίζουν και τους αφήνουν μακριά τα μαλάκια και τα λιμπίζονται, οι λοιποί υποσυνειδήτως (ω, ναι), εν αντιθέσει με τα αγόρια ...αυτό επί της ουσίας δεν έχει να κάνει με πραγματικές διαφορές στην «ομορφιά». Στις γυναίκες, ως ένα βαθμό, επιβάλλεται να είναι (και φυσικά έχουν ενσωματωθεί στο ρόλο τους καλά, σε σημείο που τα όποια όρια μεταξύ του "θέλω" και "πρέπει" να μην είναι διακριτά) τα παγόνια του ανθρωπίνου γένους. Όποιος μοιάζει, λίγο ή περισσότερο, με «παγόνι», πάντως, συνήθως δεν θεωρείται και πολύ άνδρας, με τα όποια υποτιμητικά connotations. Αυτά προτάσσουν τα στερεότυπα και –όχι- δεν γουστάρω μία.Ας μας λείπουν τέτοιες χωριστές "πριμοδοτήσεις", δεν θέλω το «κάλλος» να είναι στερεοτυπικά συνυφασμένο με το υποτιθέμενο ωραίο και ασθενές φύλο.«[...] μέχρι καθημερινές εκφράσεις-κομπλιμέντα του τύπου «είναι μανούλα σ’ αυτά», «μανάρι», «μανουλομάνουλο», και το γνωστό «μάνα μου, εσύ»! [...]»Καλά. Τι σχέση έχουν όλα αυτά; (Χιχι! Φοβερή η ποιότητα των κομπλιμέντων btw, να πούμε και το: «τι μου κάνεις μάνα μου :-)»). ΄Άσε που το «είναι μανούλα σ’ αυτά» δεν έχει αμιγώς θετικό πρόσημο: δηλώνει ικανότητα μεν, αλλά με μία αίσθηση πονηρίας και εξαπάτησεως. Δεν είναι τυχαίο που το λεξικό που βρίσκω έμπροσθέν μου έχει ως παράδειγμα το: «είναι μανούλα στο ψέμα». Σε άλλο θέμα:Το αντριλίκι είναι χαρακτηρισμός που αποδίδεται στους άνδρες. [Και μπορεί να καλυφθεί από λέξεις όπως γυναικουλίστικη – γυναικίστικη συμπεριφορά. Η λέξη «γυναικείο», εν αντιθέσει με τη λέξη «ανδρικό» καταγράφεται στα λεξικά ΚΑΙ με έννοια υποτιμητική (π.χ γυναικείες δουλειές ή ο θηλυπρεπής, o έχων γυναικείους τρόπους, τέλος πάντων). Λες ότι το αντριλίκι (ο κακός εννοούμενος ανδρισμός) δεν έχει γυναικείο αντίστοιχο αλλά σάμπως έχει ο «ανδρισμός» γυναικείο αντίστοιχο;]Το ζήτημα, όμως, δεν είναι οι χαρακτηρισμοί, γενικώς και αδιακρίτως, αλλά οι «αντρικοί» χαρακτηρισμοί που αποδίδονται στις γυναίκες (και συνήθως το θετικό τους πρόσημο) αντί των «γυναικείων» που αποδίδονται στους άνδρες (που φέρουν συνήθως αρνητικό): Όσον αφορά τον χαρακτήρα-συμπεριφορά, αν φέρεται η γυναίκα σαν «αντράκι», μάλλον χαίρει μιας κάποια εκτίμησης. Αν όμως ο χαρακτηρισμός αφορά σε θέμα εξωτερικής εμφάνισης (είναι «αντρογυναίκα»), φυσικά και είναι κάτι το κατακριτέο γιατί, όπως είπαμε και πριν, έχουμε και μία str8, κανονιστική υπόληψη να διατηρήσουμε. Τώρα μπορεί να κάνει κάποι@ και τις αντίθετες αναλογίες στις εκφράσεις με θηλυκό πρόσημο που αποδίδονται στους άνδρες. «Άσε δε πόσες υποτιμητικές λέξεις υπάρχουν μόνο στο αρσενικό»Θα μιλήσουμε, τελικώς, για την έμφυλη διάσταση της γραμματικής και τα γένη της ελληνικής γλώσσας ή για την περιγραφική απόδοση χαρακτηριστικών στα φύλα; Τι να κάνουμε, τώρα; Ο «λακές» είναι λέξη προερχόμενη από την γαλλική και σημαίνει άνδρας υπηρέτης. Ο «κόπανος» είναι το ξύλο της μπουγάδας κ.ά.. Οι υποτιμητικοί όροι πέρασαν και έμειναν στο αρσενικό, κακώς πιθανόν. Ας βρούνε και θηλυκή βερσιόν, γιουτέβερ. [Πάντως η βαρύτητα του «μωρή» (όταν λέγεται σοβαρά σ΄ένα βρίσιμο) δεν έχει καμία σχέση με το σούπερ παλ «μωρέ», που ακούγεται και σαν ουδέτερο, επί της ουσίας, αντί αρσενικού]. Γενικώς για κάποιο περίεργο λόγο, που πιθανολογώ ότι έχει σχέση με τον σεξισμό, αλλά και την ηχητική οι «γυναικείες» βρισιές σε σχέση με τις «ανδρικές» ακούγονται χειρότερα: Σκύλα / Σκύλος, Γουρούνα / Γουρούνι, Μαλάκω / Μαλάκας, Βλαμμένη / Βλάκας κ.λπ.. Αλλά ας πούμε και μερικές ακόμη υποτιμητικές λέξεις, στις οποίες πρωταγωνιστούν αι γυναίκαι:Νυμφομανής, μέγαιρα, πουτάνα, φάλαινα, αγελάδα, κατσίκα, κότα, χαμούρα, σκρόφα, γλωσσοκοπάνα, κλαψομούνα.Καλώς ή κακώς η ελληνική γλώσσα παραείναι έμφυλη, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον. (Είναι και κάποιες καταλήξεις με ιδιαίτερο προβληματάκι: γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, πολιτικός, γεωπόνος, γεωργός, κτηνοτρόφος, ψαράς κ.λπ.).Salted butter caramels for ya:http://daisyt13.files.wordpress.com/2012/03/sea-salt-caramels-01.jpg
