Πάντως παιδιά αυτά τα πανάκια-κουκλάκια-μπιμπερό-πιπιλοδάχτυλο κλπ που συνεχίζουν να κάνουν πολλοί άνθρωποι που έχουν πια ενηλικιωθεί δεν είναι και τόσο ακατανόητα. Δίνουν μια υποσυνείδητη και ξεχασμένη αίσθηση θαλπωρής σιγουριάς και ασφάλειας και γι'αυτό δεν τα αποχωρίζονται εύκολα. Τώρα το καταλαβαίνω αυτό πολύ καλά, που βλέπω την κόρη μου με το κουκλάκι της. Κάθε φορά που στρεσάρεται, που είναι κουρασμένη, που φοβάται, που νυστάζει ή που νιώθει άσχημα, παίρνει το κουκλάκι και το ακουμπάει στο μάγουλο πιπιλώντας το δαχτυλάκι. Και έτσι ανακουφίζεται! Ο γιος της φίλης μου (κι αυτός μικρούλης.. τώρα είναι 6) τρίβει στη μύτη του το ταμπελάκι από το αρκουδάκι του για παρηγοριά ή για ύπνο. Μια μέρα χτύπησα το χέρι μου και πονούσα. Έφερε το αρκουδάκι και άρχισε να τρίβει το ταμπελάκι πάνω στο χέρι μου. "Βαβά πάει!!" μου λεει! Ο γλυκός μου! Ήταν 2μιση χρονών όταν έγινε αυτό! Τότε καταλάβαμε πόση σημασία έχουν αυτά. :)