Ναι αλλά λέγοντας ότι η ζωή εκεί έξω είναι ένα κολαστήριο αγένειας, μήπως δεν προβάλλετε κι εσείς που γράφετε αυτό το άρθρο την αντίληψή σας για τον κόσμο πάνω σε εμάς, τους αγνώστους που σχολιάζουμε; προβάλλετε, με την έννοια ότι συμπεραίνετε από τα λόγια μας που άσκησαν κριτική στον Χρονά, πως έχουμε κόμπλεξ και φανταζόμαστε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Και όμως, δεν είναι έτσι. Ούτε είπε κανείς πως οι ποιητές και γενικότερα οι άνθρωποι που γράφουν είναι τ έ λ ε ι ο ι. Κανένας δεν μίλησε για τελειότητα. Υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στην αναμενόμενη ελαττωματικότητα του κάθε μέσου ανθρώπου που έχει νεύρα, μια κακιά μέρα, γενικότερα α-τέλειες και στην χυδαιότητα. Και το σχόλιο του κυρίου Χρονά δεν ήταν απλώς αγενές, ήταν εντελώς χυδαίο διότι σαρκαζόταν το γεγονός του παρολίγον πνιγμού της κοπέλας. Μεγαλύτερη κακεντρέχεια δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Δεν χαρακτηρίζω κακεντρεχή τα βρισίδια και τις αγένειες το λεωφορείο ή την ουρά της εφορίας κτλ. Εκείνα είναι απλά ο άξεστος νευριασμένος κόσμος που ανάλογα με τη διάθεσή μας, όλοι μπορεί να τον ενσαρκώσουμε κάποια στιγμή. Εδώ όμως μιλάμε για χοντροειδέστατη κακοήθεια που κατά τη γνώμη μου είναι ανεπίτρεπτη όχι μόνο από κάποιον που δηλώνει ποιητής ( δεν έχω διαβάσει κάτι δικό του) αλλά και οποιονδήποτε άνθρωπο διαθέτει μια ευαισθησία τέτοια ώστε να λέγεται άνθρωπος γενικότερα, άνθρωπος του πνεύματος ειδικότερα, πόσο μάλιστα ποιητής που, κατά τη γνώμη μου, τον τίτλο αυτό δικαιούνται όσοι διαθέτουν αντανακλαστικά οξύτατης ευαισθησίας και ανθρωπιάς.