#1Συμφωνώ τόσο μα τόσο πολύ με την απάντηση της Α,μπα στην ερώτηση 1!Δεν τα είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, αλλά έχει απόλυτο δίκιο σε κάθε λέξη.Και, για να το πάω ένα βήμα παραπέρα, το πράγμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο ως εξής: πιστεύω ότι θέλει απίστευτη αυτογνωσία για να ξέρει ο καθένας για τον εαυτό του ακριβώς "τι είναι καλή ζωή" και "τι είναι επιτυχία". Και είναι ήδη δύσκολο να προβλέψει ο καθένας μας πώς θα εξελιχθούν οι απόψεις του οι ίδιες στα ζητήματα αυτά στην πορεία της ζωής. Άρα το να εντοπίσει τις απόψεις του άλλου και να προβλέψει και το πώς θα εξελιχθούν σε βάθος χρόνου κοινής ζωής είναι ακόμα δυσκολότερο. Συντελεστής έξτρα δυσκολίας: ο έρωτας, ιδίως στα πρώτα χρόνια της σχέσης, που σε κάνει να εθελοτυφλείς ως προς τις διαφορές που έχεις με το σύντροφό σου ή έστω να στρογγυλεύεις τις πιο αιχμηρές γωνίες, υποτιμώντας τη σημασία ή τη βαρύτητα των διαφορών.Αν λοιπόν μετά από πολλά χρόνια σχέσης ή γάμου ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις ότι είναι αγεφύρωτη η απόσταση ανάμεσα σε αυτά που θεωρείς εσύ καλή ζωή κι επιτυχία και αυτά που θεωρεί ο σύντροφός σου καλή ζωή κι επιτυχία, τότε γίνεται αυτό που λέει η Α,μπα: "ο ένας από τους δύο αναγκαστικά θα εγκαταλείψει το δικό του όραμα και θα ζήσει τελικά τη ζωή του άλλου, όσο πιο καλά γίνεται (και όσο πιο καλά μπορεί)".Αλίμονο στον πιο προσαρμοστικό από τους δύο!
