Αγαπητή Aahaladita, δεν νομίζω να είναι παρελθοντολαγνεία, είναι νοσταλγία. Ήταν όντως ένα χάλι, ακριβώς εξαιτίας όσων επισημαίνεις (χούντα, αντιπαροχή, τσιμεντοποίηση). Αλλά ήταν μια γλύκα να την ζεις. Δεν είχε νέφος, ήταν γεμάτη γωνιές των θαυμάτων και πολύ-πολύ ανθρώπινη (οι άνθρωποι τότε παραπονιούνταν που είχαν μετακομίσει σε πολυκατοικίες και αναγκάζονταν να μην αφήνουν το κλειδί επάνω στην πόρτα τους).Επίσης, πέρα από τα δακρύβρεχτα, υπενθυμίζω ότι το '73 είναι χρονιά φτώχειας και παγκόσμιας (πετρελαϊκής) κρίσης. Και αυτό που βλέπουμε στις φωτογραφίες είναι το "ξέβαμμα", εξαιτίας της χούντας και της κρίσης, ενός πιο λαμπερού κέντρου, που είχε στηθεί στη δεκαετία της (όπως-όπως, αλλά) ανάπτυξης του 1960. Αν συγκρίνεις πώς κατέρρευσε στις μέρες μας το κέντρο...Όσο για την Ομόνοια, πάντα λαϊκή και κακόφημη ήταν, καταφύγιο του μετανάστη -τότε εσωτερικού (άσχετο αν το συντριβάνι μοιάζει "θεϊκό" μετά την ανάπλαση-βιότοπο για πρεζάκια που έφτιαξαν). Με τη διαφορά ότι τότε περπατιόταν άνετα. Τα γράφει πολύ ωραία ο Γιώργος Ιωάννου στο "Ομόνοια 1980" (μεταγενέστερα, όταν έχει εκπέσει πιο πολύ η πλατεία).http://athensville.blogspot.gr/2010/05/1980.html