Fedora, αν απευθύνεστε σε εμένα, δεν έχω παιδιά. Πλάκα έχει που θεωρήσατε πως θα πρέπει να έχω τεκνοποιήσει. Αλλιώς πως εξηγείται να πιστεύω ότι τα παιδιά δεν είναι αρρώστια, ε; :)Βεβαίως και τα παιδιά αδικούνται στην Ελλάδα. Τα περισσότερα μεγαλώνουν με γιαγιάδες και παππούδες αν οι γονείς δουλεύουν και δεν υπάρχει εναλλακτική. Κλεισμένα σε 4 τοίχους με θέα την απέναντι πολυκατοικία, περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους παίζοντας με άθλια πλαστικά παιχνίδια, ή βλέποντας βλακείες στην τηλεόραση. Έκτος αν τους τύχει κάποιος εμπνευσμένος γονιός ο οποίος θα διαβάζει, θα ρωτάει, θα οργανώνεται, θα αμφισβητεί, θα ψάχνει με το ντουφέκι να τους βρει επιμορφωτικές και ενδιαφέρουσες δραστηριότητες και που τελικά θα θεωρείται και λιγάκι ούφο. Αυτός ο γονιός, πέρα από την έμπνευση πρέπει να έχει χρόνο και συχνά να έχει και κάποιο χρήμα. Στο σχολείο μαθαίνουν να παπαγαλίζουν και όχι να σκέφτονται. Εκτός αν τους τύχει ένας εμπνευσμένος δάσκαλος ο οποίος θα πρέπει να φτύσει αίμα για να δώσει στους μαθητές κάτι παραπάνω. Για την ακρίβεια, το σχολείο δεν τα μαθαίνει καν καλή παπαγαλία και έτσι πάνε και φροντιστήριο. Εναλλακτικά, ο γονιός μπορεί να ενταχθεί άτυπα και εθελοντικά στο εκπαιδευτικό προσωπικό αφού το απόγευμα ίσως ξανακάνει το μάθημα με το παιδί. Αν δεν ξέρει ή δεν μπορεί, κρίμα. Δυσλεξία, δυσκολίες εκμάθησης, υπερκινητικότητα, έλλειψη συγκέντρωσης, ντροπή, δυσκολίες κοινωνικοποίησης, ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού; Αυτά είναι θέματα ταμπού ή πρόβλημα του γονιού. Στον καιάδα το παιδάκι. Μη συζητήσουμε για τα σχολικά βιβλία και ανοίξουμε κι άλλο πονεμένο θέμα.Μουσική, χορός, δημιουργία; Μόνο επί πληρωμή και αν μείνει χρόνος από το φροντιστήριο ή το απογευματινό διάβασμα. Έτσι, για να μάθει η "ελληνίδα μάνα" με την αναίδειά της να θέλει πράγματα δωρεάν (αλήθεια, ο έλληνας πατέρας πως χάθηκε από το συλλογισμό σας;)Ακόμα και αν είναι μέλη της πιο ισορροπημένης οικογένειας και διδαχτούν τον σεβασμό, στην πορεία τα παιδιά ή/και οι γονείς τους θα περάσουν, στην Ελλάδα, από τις 7 πύλες τις κολάσεως. Τα παιδάκια που τσιρίζουν, που υστεριάζουν, που δε νοιάζονται, που τρέχουν σα λυσσασμένα μέσα στο πλοίο δεν νομίζω πως είναι ευτυχισμένα παιδάκια. Είναι αδικημένα παιδάκια. Σαφέστατα υπάρχει πρόβλημα συμπεριφοράς. Των μεγάλων. Δηλαδή και δικό μας πρόβλημα, όχι μόνο όσων έχουν παιδιά. Ναι, είναι καθρέφτες των γονιών τους. Ναι, αν ο γονιός είναι ασεβής, πιθανότατα θα γίνει και το παιδί. Αλλά το βρίσκω άδικο να ρίχνουμε όλο το βάρος για τα πάντα πάνω στο γονιό, όπως κανει και το κράτος μας. Και για να κλείσω γυρίζοντας στο βασικό θέμα του άρθρου, νομίζω πως αυτό που κάνετε είναι ακριβώς "τα τύμπανα του πολέμου". Να μη δείξετε (εσείς αυτή τη φορά) κανένα ίχνος σεβασμού, ενδιαφέροντος και κατανόησης για αυτό που βιώνει ο διπλανός σας. Μήπως λέτε “αντε πνίξου, δε με ενδιαφέρει τίποτα παρά μόνο να μη μου χαλάσεις το γεύμα και την επίσκεψη στο Αστεροσκοπείο”; Μήπως κάνετε ακριβώς ό,τι σας ενοχλεί;