Σε περίπτωση που στον αναγνώστη το κείμενο φαίνεται λίγο ξεκάρφωτο (αν και δεν είναι αυτός ο λόγος για τα επικριτικά σχόλια), να σημειώσω ότι δημοσιεύτηκε αρχικά πέρσι την άνοιξη στο Φελέκι. Το θυμήθηκα χτες μετά την ανάγνωση του άρθρου του με τίτλο "Ελεύθεροι κατακτημένοι" και το αναδημοσίευσα με το εξής εισαγωγικό σχόλιο: "Από χτες κυκλοφορεί πολύ στο διαδίκτυο το τελευταίο κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τίτλο "Ελεύθεροι Κατακτημένοι". Τέτοιες ώρες δε θα έδινα σημασία, αλλά βλέπω ότι πολλοί φίλοι, με τους οποίους γενικά συμφωνώ, το κοινοποιούν αβέρτα κουβέρτα. Ο τίτλος του άρθρου εντάσσει το ποίημα του Σολωμού στην αφήγηση περί Τέταρτου Ράιχ και σύγχρονης κατοχής. Αποφάσισα εδώ να μαζέψω τις κυριότερες κριτικές που διάβασα σε διάφορους διαλόγους για το κείμενό μου και να προσπαθήσω να τις απαντήσω:1) ΘΕΛΟΥΜΕ Η ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ; ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ Ο ΑΛΚΙΝΟΟΣ, ΠΕΣΑΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΤΕ.Και βέβαια ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όπως και κάθε άλλος, μπορεί να εκφράσει τις απόψεις του ελεύθερα. Πρέπει να ξέρει όμως ότι αν παίρνει θέσεις επί πολιτικών ζητημάτων, θα κριθεί με πολιτικούς όρους, όχι αισθητικούς. 2) ΜΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΛΕΕΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ. Το κείμενο, με όσα λέει και όσα παραλείπει παίρνει πολιτικές θέσεις σχετικά με την Ε.Ε, το πολιτικό προσωπικό Ελλάδας και Κύπρου, το νόημα της «ελληνικότητας» και της «κυπριακότητας», την «κληρονομιά» του ’74, το ΟΧΙ της κυπριακής Βουλής, τη δυνατότητα ύπαρξης ενός εναλλακτικού οικονομικού σχεδίου κ.α. Οι θέσεις αυτές ανταγωνίζονται άλλες μέσα στη μάχη των ιδεών. Το να τις θεωρούμε ως αλήθεια επειδή, απλά και μόνο, τις λέει ένας καλλιτέχνης, είναι άκυρο γκολ από τα αποδυτήρια. 3) ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟ Η ΔΕΞΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟΌτι σας έπεισε για κάτι τέτοιο, επιβεβαιώνει τον τίτλο του άρθρου μου. Αυτό που θα πρέπει να εξετάσουμε είναι το συνολικό πολιτικό στίγμα. Προς ποια πολιτική κατεύθυνση δείχνει, ποια αιτήματα στηρίζει, ακόμη κι αν αυτό δε γίνεται ρητά. Για να το επιτύχουμε, βοηθάει μια βασική γνώση της κυπριακής πολιτικής ζωής και ιστορίας. 4) ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΓΡΑΦΕΙ ΑΠΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙ Στο πρόσωπο και το έργο του «εθνικού καλλιτέχνη» υποτίθεται ότι αίρονται οι ενδοεθνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις σε μια ανώτερη σύνθεση. Μέσω της αδιαμεσολάβητης σχέσης του με το Πνεύμα του Λαού, ο καλλιτέχνης υπερβαίνει την «βρώμικη» πολιτική σφαίρα και εκβάλλει στην «καθαρή» αισθητική. Δεν ξέρω τι θέλει ο ίδιος, διαβάζω όμως ποια είναι η συνήθης πρόσληψη της δημόσιας παρουσίας του, ειδικά στην Κύπρο: ότι μιλά πέρα από πολιτικές θέσεις, "προσωπικά", "βιωματικά" και λέει "αλήθειες" που αποτελεί "ύβρη" να σχολιαστούν κριτικά. Καθόλου τυχαίο ότι οι παρεμβάσεις του "αγκαλιάζονται" από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά.5) ΠΟΥ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ;Η ουσιοκρατική αντιμέτωπιση του έθνους είναι χαρακτηριστικό του εθνικισμού από την εποχή του γερμανικού ρομαντισμού. Να σας το θέσω αλλιώς για να μην πάμε αιώνες πίσω. Πάρτε το τελευταίο του κείμενο για την Κύπρο και φανταστείτε να το διαβάζει ο πιο ακραίος εθνικιστής που γνωρίζετε. Έχει μία πρόταση που θα τον ενοχλήσει ή με την οποία θα διαφωνήσει; 6) ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΑΡΑ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΕΜΕΝΗΗ ρητορική του Αλκίνοου, σε μεγαλύτερο βαθμό ακόμη και από αυτή του Νταλάρα (σε τελική ανάλυση είναι Κύπριος, δηλαδή, σύμφωνα με τη δική του ρητορική, "πιο Έλληνας από τους Έλληνες") έρχεται να πλαισιώσει αισθητικά τις επικρατούσες πολιτικές αντιλήψεις της μετα-μακαριακής ομοψυχίας (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ). Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιπες κριτικές είναι του τύπου «ποιος νομίζεις ότι είσαι;», «ντροπή, λερώνετε το κείμενό του», «εδώ ο κόσμος χάνεται, πείτε για τον Σόιμπλε και τους τραπεζίτες», και διάφορα μπινελίκια που λειτουργούν περισσότερο ως εκτόνωση των σχολιαστών παρά ως πρόσκληση σε συζήτηση.
