#2 το θέμα είναι τι πιστεύεις εσύ και όχι τι πιστεύουν οι άλλοι (ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι είναι οι γονείς σου). Όμως θα σου πω, εκ πείρας, ότι αν υπάρχει διαφορά μεταξύ σας, θα φανεί σίγουρα. Και το επίπεδο μόρφωσης είναι ένα από τα πράγματα που βάζουν μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε ανθρώπους. Κι εμένα η μητέρα μου, μου έλεγε διάφορα τέτοια όταν πριν χρόνια είχα μια σχέση με κάποιον που δεν ήμασταν του "ιδίου επιπέδου". Εκείνος είχε τελειώσει μετά βίας το Λύκειο και δούλευε σαν ελαιοχρωματιστής. Εγώ είχα πάρει το πτυχίο μου (είμαι μηχανικός) και ήμουν στο μεταπτυχιακό και είχα ήδη αρχίσει να δουλεύω σε μια μεγάλη εταιρεία. Η μάνα μου έλεγε ότι ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους και ότι δεν ταιριάζουμε καθόλου. Με εκνεύριζε αφάνταστα και θεωρούσα τις απόψεις της ξεπερασμένες, βγαλμένες από Ελληνική ταινία με τη Βουγιουκλάκη! Ο άνθρωπος δεν είχε πανεπιστημιακή εκπαίδευση μεν, αλλά ήταν ευφυής και αρκετά καλλιεργημένος. Επίσης ήταν αυτοδίδακτος μουσικός. Όταν έφυγε ο μεγάλος ενθουσιασμός του πρώτου καιρού, εγώ άρχισα να βλέπω ότι οι ορίζοντές του ήταν πολύ περιορισμένοι κι εκείνος άρχισε να αισθάνεται μειονεκτικά και να με πιέζει. Ο πρώτος μεγάλος καυγάς μας έγινε όταν έπρεπε να φύγω για 3 μέρες για την Αγγλία λόγω δουλειάς. Είχε την απαίτηση να αρνηθώ και να μην πάω. Φυσικά αυτό ήταν αδύνατο. Δεν ήμουν μόνο υποχρεωμένη λόγω δουλειάς, το ήθελα κιόλας. Και φυσικά πήγα. Όσο ήμουν εκεί δεν μου απαντούσε στα τηλέφωνα γιατί θύμωσε που τον αψήφησα και έβαλα τη δουλειά μου πάνω από αυτόν. Μετά από αυτό άρχισε να έχει αρνητισμό με τους φίλους μου και σιγά σιγά βρέθηκα απομονωμένη! Δεν θα έφτανε το κουτάκι να σου γράψω όλες τις λεπτομέρειες οι οποίες δυστυχώς με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η μάνα μου είχε δίκιο! Και τελικά χώρισα.Κάθε ιστορία είναι διαφορετική. Έχει σαφώς να κάνει και με τον χαρακτήρα που κουβαλάει ο καθένας, τις καταβολές του, τις ανασφάλειες του.. Γι' αυτό και σου είπα στην αρχή ότι σημασία έχει εσύ τι πιστεύεις και πως νιώθεις μέσα σου για τις διαφορές σας.
