Την εκστρατεία του κ. Καλογερόπουλου την έχω συναντήσει πολλές φορές στα media και το μήνυμα που πάντοτε εκπέμπεται και κυριαρχεί είναι ο επαναπατρισμός αρχαιοτήτων. Και ειδικά του Παρθενώνα στην Αθήνα. Ποτέ δε συνάντησα συζητήσεις του τύπου "όλα ελληνικά φέρ'τα τα εδώ". Εν πάσει περιπτώσει, η εκστρατεία παρακολούθησα ότι έχει εξελιχθεί από την έναρξή της, με προσθαφαίρεση υλικού και προσαρμογές στο περιεχόμενο και είναι όλο και πιό καλά εστιασμένη, με όλο και μεγαλύτερη απήχηση. Και αυτό είναι κάτι που βρίσκω υγιές και όμορφο - ότι δηλαδή ένας άνθρωπος βάζει την καρδιά του και είναι σε δυναμική σχέση με τον σκοπό για τον οποίο προσπαθεί. Μακάρι ο καθένας μας να βάζει έτσι ψυχή, κι οι γύρω να συνεισφέρουμε, ο καθένας μας ξεχωριστά, και τα media, ώστε να βελτιώνουμε και να βοηθάμε αυτό που διακρίνουμε ως συνειστώσα προς το κοινό καλό.Θα ήθελα να ρωτήσω όσους βγάζουν τόση αγανάκτιση και ετικέτες σε αυτόν τον διάλογο, τί κόστος έχει - όχι η επίκριση και ο αρνητισμός, αλλά η δημιουργική δράση - για τον καθένα μας. Αυτό που με στεναχωρεί σ'εμάς τους Έλληνες είναι μία φαγωμάρα, οχλοποίηση και δημαγωγικές "καταγγελίες" από τα media, κάτι που συχνά δημιουργεί για τον καθένα μας μία ζώνη βολής και φαίνεται έκφανση ευθυνοφοβίας. Ο καθένας μας, έξω από τη γυάλα της μικρής του ζωής, τί έχει παρέξει στα κοινά; Τί σκέψεις έχουμε; Τί διαλόγους κάνουμε; Τί κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;Επίσης θα ήθελα να προσκαλέσω ιδιαίτερα τον/την συγγραφέα αυτού του άρθρου να μιλήσει ανοιχτά, επώνυμα. Ένα από αυτά από τα οποία πάσχει ο σύγχρονος Έλληνας είναι το θάρρος της γνώμης και ανάληψη ευθύνης. Έχω βαρεθεί να βλέπω και να προσπαθώ να δομήσω διάλογο με προφίλ φαντάσματα και ανόητα user names. Μα πού είσαι νεοέλληνα που ξαφνικά κόπτεσαι τόσο για τη χώρα σου, όταν δεν είσαι σε θέση να ορθωθείς σε έναν διάλογο και να βάλεις σε πράξη κάτι όμορφο που γέννησε ο τόπος σου; Διάλογος και συσχετισμός μέσα από αυτόν.Ας βοηθήσουμε, εμείς, οι πολίτες, ο ένας τον άλλον. Ας μετατρέψουμε την αγανάκτισή μας σε καλοπροαίρετη προτροπή για βελτίωση - έτσι σαν φίλοι. Έτσι κι αλλιώς μια κοινότητα είμαστε. Ας χτίσουμε κάτι όμορφο, και, ναι, ακόμα και εάν έχουμε διακρίνει σφάλματα, ας κρατήσουμε το κομμάτι μας που είναι θυμωμένο με άλλα, και ας ανασκουμπωθούμε να κάνουμε το καλύτερο όλοι μαζί.Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι για τη διάσταση και το ποιόν του παρόντος "ρεπορτάζ".Με εκτίμησηΝίκος Χατζηανδρέου