Tην αλήθεια μου θα την πω : Έπιασε και το δικό μου ρουθούνι μια μπόχα θαλπωρίλας, αφού το ζευγαροζόλ έχει διαποτίσει το γράμμα.Την αλήθεια μου όμως θα την ξαναπώ : Δεν εγκρίνω την απάντηση της Α, μπα. Άρμοζε και αποκρινόταν σε άλλη ερώτηση..., την οποία άλλη ερώτηση βέβαια, από εδώ το πήγαινε το ένα κλισέ από εκεί το έφερνε το άλλο, η γράφουσα (ή ο γράφων) πάντως δεν την έθεσε στο τέλος. Οπότε δεν μπορούμε να της/του την προβάλλουμε ανοιχτά εμείς εφόσον δεν υπονοείται κάπου αλλού πέρα από εκείνα τα μονόκλινα ίισως... που καθώς γράφει δεν μπορούν να ανακοινώνονται έτσι φόρα παρτίδα δίπλα στα τόσα μεγαλοπρεπή δίκλινα, αφού τα τελευταία τα έχει ευλογήσει το αγίασμα του ζευγαροζόλ είπαμε (εξάλλου γι' αυτό πιάνουν ακριβότερη τιμή στα ξενοδοχεία και τις πανσιόν). Την τελική αλήθεια μου θα σας την πω τώρα : Το πιθανότερο είναι ότι ο/η γράφων/ουσα κρίνει εξ' ιδίων τα αλλότρια. Συνεπώς, θεωρεί ότι, όπως στη θέση του μονήρη φίλου εκείνος/η θα είχε τέτοιες κρυφές λαχτάρες και ότι μέσα του/της θα τον/την έτρωγε το φαλαινοσαράκι της ζευγαρομανίας, συνοδό σύμπτωμα μιας διαγνωσμένης αγχώδους οικογενειοπροοπτικής διαταραχής που προκαλεί η χρόνια έκθεση σε μεγάλες δόσεις θαλπωρής - ειδικά τα Χριστούγεννα (alert) -, έτσι θα νιώθει τώρα και αυτός. Επομένως νομίζω πως ο/η αποστολέας μάλλον συμπονά και συμπάσχει με ένα δράμα που - από την επιστολή τουλάχιστον - δεν φαίνεται να ζει ο ίδιος ο φίλος της χιώτικης ζευγαροπαρέας, αλλά προβάλλεται στο μυαλό του/της αποστολέα σαν ταινία με τον εργένη φιλο στον - ούτε καν πρωταγωνιστικό - ρόλο του δύστυχου μαγκούφη ήρωα που είναι να τον κλαίνε οι ρέγγες, παρά τα τυχερά περιστασιακά εις τας Αθήνας (ε, βρήκε κι αυτός κάτι για να ξεχνιέται απ' τη μιζέρια της μοναξιάς). Αλλά ας μην είμεθα τόσο αυστηροί, φίλτατοι. Άλλωστε, στο αμάρτημα της προβολής υποπίπτουμε όλοι λίγο πολύ. Η κορυφαία του χορού αυτής της στήλης λίγο πιο πολύ...