Ενώ συμφωνώ πολύ με την ουσία της απάντησης, καθώς και με τις τελικές προτάσεις για την συγκεκριμένη περίπτωση κατά την οποία σέρνεται πλαγίως και επιτηδείως από την άλλη πλευρά μία πρόταση που αν μη τί άλλο όφειλε να έχει συζητηθεί κατ' ιδίαν με την άμεσα ενδιαφερόμενη και να έχει λάβει την τελική έγκρισή της πριν ανακοινωθεί σε τρίτους, διαφωνώ κατηγορηματικά με το σημείο όπου "η κομψότητα αναιρεί το χίλια τοις εκατό της πραγματικότητας". Και τη βρίσκω απείρως λανθασμένη αντίληψη, η οποία αναπαράγει μια κακώς εννοούμενη τυπικότητα στις σχέσεις των ανθρώπων αντί να προάγει μια αυθεντική ευγένεια.Η αποκαλούμενη κομψότητα δεν συναρτάται με την συνέπεια ή την ασυνέπεια του περιεχομένου της δήλωσής σου απέναντι στον αληθινό εαυτό σου ή στην δική σου πραγματικότητα. Μπορείς να παραχαράξεις επικοινωνιακά μια γνήσια σκέψη σου, επιλέγοντας τα εμπρηστικότερα ή τα χυδαιότερα λόγια για να το πετύχεις. Αναλόγως, από την άλλη πλευρά, μπορείς να εκφράσεις αυτούσια την πιο σκληρή (για τον άλλον) αλήθεια σου, φέροντας τον πιο περίτεχνο ή τον πιο γλυκόπιοτο, τον πιο όμορφο λόγο του κόσμου, που δεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να σε εγκαλέσει κανείς, αλλά περνάει ατόφιο το μήνυμά σου στον ακροατή.Αν ενδιαφέρεστε, μπορώ να δώσω ένα παράδειγμα επί της σημερινής ερώτησης ας πούμε, κομψού και άκομψου τρόπου άρνησης (και στις δυο εκδοχές μεταφέροντας όλη την αλήθεια του ατόμου), αλλά είπα να μη γράψω κανένα μακρυνάρι πάλι αν δεν συντρέχει λόγος (και εξάλλου, θεωρώ την άποψη που υποστηρίζω ολίγον αυταπόδεικτη).
Σχολιάζει ο/η