"Κατοχή, αντίσταση, Εμφύλιος. Το βαρύτατο τίμημα. Η γιαγιά μου, μητέρα του πατέρα μου, νεκρή από σφαίρες Γερμανών στρατιωτών. Ο ένας γιος νεκρός για μια υπόθεση κι έναν πόλεμο που ποτέ δεν πίστεψε. Ο άλλος γιος, ο μεγάλος, προστάτης της οικογένειας –καθότι ο πατέρας τους είχε χαθεί στον Μεσοπόλεμο από αρρώστια– στη Μακρόνησο. Είχε κάνει το "έγκλημα" να μετέχει στον πρωτοποριακό θεσμό των λαϊκών δικαστηρίων που είχε δημιουργήσει το ΕΑΜ. Κατάφερε πάντως να επιζήσει." Τα λαικά δικαστήρια αποφάσιζαν και διέταζαν. Όποιος δεν πήγαινε το γείτονα του τον κατέδιδε στους αντάρτες ως δοσίλογο και με συνοπτικές διαδικασίες τον καθάριζαν. Από λαϊκό δικαστήριο πέρασαν και την Ελένη Παπαδάκη. Εγκλήματα έγιναν και από τους κομμουνιστές. Δεν ήταν μόνο εκείνοι θύματα. Το ότι υπέφεραν μετά το τέλος του εμφυλίου δεν τους δίνει κανένα συχωροχάρτι. Το ίδιο θα υπέφεραν και οι μη κομμουνιστές σε περίπτωση που οι αντάρτες επικρατούσαν και δε νομίζω να αμφιβάλλει κανένας γι αυτό. Όταν ο πολύς κόσμος κατάλαβε τι λύκος κρυβόταν κάτω από την προβιά του αρνιού που φορούσαν τότε πήραν την κάτω βόλτα. Έλεος πια με το μύθο "τι καλά που θα ήμασταν αν είχαμε γίνει λαϊκή δημοκρατία και τι κακοί που ήταν οι δεξιοί" Ποτέ οι Έλληνες δεν πίστεψαν στον κομμουνισμό και αυτό το δείχνουν τα πενιχρά εκλογικά αποτελέσματα του ΚΚΕ σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1974 και μετά. Ειδικά το 1974 που νομιμοποιήθηκε και έγινε της μόδας θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον αξιωματική αντιπολίτευση.
