Θυμάμαι κάποιον παλιά στην πόλη μου (με πραγματική και εμφανή αναπηρία όμως) να ξημεροβραδιάζεται στους πεζόδρομους και να απλώνει το χέρι. Ο άνθρωπος αυτός είχε καταφέρει μέσω της επαιτείας -σε διάστημα δεκαετιών- να φτιάξει δύο σπίτια όπου το ένα το έδωσε σε ένα από το παιδιά του αργότερα..Από τη μία σκέφτομαι πως ένας άνθρωπος που όντως έχει αναπηρία, τα βγάζει δύσκολα έτσι κι αλλιώς, από την άλλη πατάνε στην ανθρωπιά σου (ή καλύτερα, στον οίκτο σου) και μη ξεχνάμε πως η επαιτεία κανονικά διώκεται, άρα παρανομείς και εσύ που δίνεις λεφτά.Είναι πολλά. Σε μια ουτοπική κοινωνία ένας ανάπηρος δεν θα χρειαζόταν να παρανομεί, δεν θα υπήρχαν κυκλώματα γιατί η αστυνομία και η δικαιοσύνη θα επέμβαιναν, δεν θα βλέπαμε κάποιον με οίκτο κλπ.Προσωπικά, δεν δίνω ποτέ σε παιδιά, ή ανθρώπους που πλασάρουν τα παιδιά τους (?), αλλά σπάνια δίνω σε κάποιους όπως οι κωφοί (αν είναι κωφοί), κάποιες φορές σε άστεγους κλπ. Γενικά προσπαθώ να εκτιμήσω την κατάσταση εκείνη τη στιγμή. Αν όντως κάποιος τα χρειάζεται, καλώς. Αν όχι, τότε.. :/