Με αφορμή το αφιέρωμα στη πόλη των Αθηνών θα ήθελα να θέσω ένα ζήτημα που αφορά και όλες τις μεγαλουπόλεις της Ελλάδος και που είναι το εξής, αν υπάρχει σε μεγάλα στρώματα των κατοίκων των πόλεων υποσυνείδητη μακρόχρονη συλλογική μνήμη, του ανήκειν εις τον τόπο, όπου υπάρχει και βιώνει το βίο του κάποιος πολίτης.Λαμβάνοντας υπ΄όψιν μία φράση που δεν θυμάμαι καν που τη διάβασα ή άκουσα, ότι ο τόπος σμιλεύει τον άνθρωπο, με την έννοια σμιλεύει θεωρώ ότι αναφέρεται σε μακρόχρονη περίοδο, ούτως ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν κάποια χαρακτηριστικά που καθορίζουν την πολιτιστική ιδιαιτερότητα τους σε σχέση με άλλους ανθρώπους που κατοικούν σε άλλους τόπους, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι με βάση το ιστορικό περιβάλλον της Ελλάδος οι κάτοικοι των αστικών της κέντρων στερούνται υποσυνείδητης μακρόχρονης συλλογικής μνήμης με ότι αυτό συνεπάγεται για την λειτουργία μίας κοινωνίας.Η Αθήνα και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδος έχουν ένα πλήθος από τοπικιστικούς συλλόγους, φαινόμενο που δεν υπάρχει στις Ευρωπαϊκές πόλεις και στην περίπτωση που αυτή η αναφορά αφορά τους ανθρώπους που είχαν βιωματική σχέση με τους τόπους από όπου ήλθαν, έχει βάση, αντιθέτως αυτή η ιδεολογηματική σχέση ανθρώπων με μέρη που δεν βίωσαν, δυσκολεύει την διαμόρφωση τους ως πολίτες μίας πόλης όπου κατοικούνε. (Δεν είναι λίγες φορές που ακούμε από πολλούς να λένε ότι θεωρούν πατρίδα τους τον τόπο των πατεράδων και των παππούδων τους).