Ξεκινάω από το τελευταίο και, χωρίς να θέλω να ρίξω το επίπεδο, αναφέρω ότι η παραμονή στη Λεττονία δεν μου είναι καθόλου δυσάρεστη, αφού η μετανάστευση των ικανότερων ανδρών της χώρας στο εξωτερικό έχει δημιουργήσει ανισορροπία στην αριθμητική αναλογία και σχέσεις ντόπιων ανδρών-γυναικών http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-11493157 Σημειωτέον δε ότι οι ντόπιες δεν είναι και καθόλου άσχημες: http://www.spiegel.de/fotostrecke/photo-gallery-latvian-blondes-on-parade-fotostrecke-42976-3.html Η αγοραστική δύναμη των ντόπιων είναι χαμηλή. Οι μισθοί παρουσιάζουν πολύ μεγάλες αποκλίσεις, αλλά οι συνήθεις υπάλληλοι (πωλήτριες, κομμώτριες, κτλ) συνήθως λαμβάνουν γύρω στα 600 ευρώ καθαρά. Η αύξηση του ΑΕΠ δεν άλλαξε μεν το επίπεδο διαβίωσης των εργαζομένων, αλλά μείωσε την ανεργία στο μισό (από τα ανώτατα επίπεδα του 2010). Από κει και πέρα, επαναλαμβάνω ότι μιλάμε για ανθρώπους με εντελώς διαφορετική νοοτροπία και καταναλωτική συμπεριφορά. Από μία άποψη οι Λεττονοί εκπροσωπούν το αντίθετο άκρο από τους Έλληνες. Έχω γνωρίσει κοπέλα 23 ετών που δεν είχε πάρει ποτέ στη ζωή της ταξί, γιατί το θεωρούσε υπερβολική πολυτέλεια. Δεν της ήταν πρόβλημα να περπατήσει μισή ώρα μέσα στο χιόνι για να πάει στον προορισμό της. Ακούγεται βάρβαρο, αλλά προσωπικά το βρίσκω προτιμότερο αυτό, από το να παίρνει ο μέσος Έλληνας το αυτοκίνητο για να αγοράσει τσιγάρα από το περίπτερο που βρίσκεται 5 λεπτά με τα πόδια. Ταμίας (25 ετών) σε super market μου εξέφρασε με αναστεναγμό την απορία της για τον άν το κουβαδάκι Haagen-Dazs που αγόρασα είναι άραγε τόσο νόστιμο, ώστε να κοστίζει 5 Λατ (7 ευρώ), διότι δεν είχε ποτέ της δοκιμάσει. Ο αδελφός της κοπέλας μου, έφαγε αρνάκι για πρώτη φορά στη ζωή του (πρέπει να είναι και η μοναδική) στην ηλικία των 22, διότι εγώ κάλυψα το σύνολο του λογαριασμού στο εστιατόριο. Όλα αυτά ακούγονται πολύ μίζερα για τα ελληνικά δεδομένα. Από την άλλη μεριά, δεν ξέρω άν είναι καλύτερη η βουλιμία που μας διακρίνει, το θέαμα που δίνουμε στις ταβέρνες, όπου παρέα των 4 ατόμων καταναλώνει φαγητό που υπό νορμάλ συνθήκες θα αναλογούσε σε 10 ή οι στατιστικές που δείχνουν ότι οι Έλληνες έχουν καταντήσει οι πιο παχύσαρκοι στην Ευρώπη. Το πιο σημαντικό να αναφερθεί είναι ότι οι Λεττονοί δεν χρειάστηκε να εφαρμόσουν πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής για να γίνουν λιτοδίαιτοι – ήταν έτσι και πριν από αυτήν, πιθανόν να παραμείνουν ίδιοι και μετά απ’ αυτήν. Επομένως ποιά είναι η πρόοδος και ποιά η οπισθοδρόμηση, είναι λίγο σχετικό. Δεν λέω ότι ζηλεύω τον τρόπο ζωής εδώ, αλλά την καταναλωτική μανία, όπου πχ η Ελληνίδα έπρεπε να έχει αληθινή τσάντα Louis Vuitton (αν ήταν απλώς μικρομεσαίας τάξης) και απομίμηση Louis Vuitton (αν ήταν εξαιρετικά χαμηλόμισθη) δεν ξέρω άν μπορούμε να την συναντήσουμε σε άλλη χώρα. Κάποτε, γερμανός φίλος (μισθωτός μεν αλλά με υψηλό εισόδημα) μου εξέφρασε την απορία/έκπληξή του όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα και σε καλοκαιρινό club αισθάνθηκε παρείσακτος αφού όλοι οι άλλοι ήταν ντυμένοι με Lacoste, Armani, κτλ, ωσάν να είμαστε οι Έλληνες έθνος αποκλειστικά πλουσίων. Για το θέμα του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα, επιτρέψτε μου να έχω κάποιες αντιρρήσεις. Το Χρηματιστήριο Αθηνών (ο ναός του χρήματος, υποτίθεται) παραμένει ακόμα και σήμερα ΝΠΔΔ και δεν πάει πολύς καιρός που όλες οι τράπεζες, επικοινωνίες, συγκοινωνίες, ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ΔΕΚΟ, κτλ ήταν αποκλειστικά κρατικές επιχειρήσεις. Όπως έχει αναλύσει και ο οικοδεσπότης μας ο Ν. Δήμου, το θέμα στην Ελλάδα είναι η διαχρονική απουσία αστικής τάξης (χωρίς την οποία ο ιδιωτικός τομέας εξαντλείεται στο μπακάλικο της γειτονιάς με μοναδικό "υπάλληλο" τον γιό του ιδιοκτήτη). Όσο για τις αποκρατικοποιήσεις, συμφωνώ μαζί σας για τους χαριστικούς όρους σε πολλές από αυτές, αλλά θυμάμαι και χαρακτηριστικές περιπτώσεις (πχ το Γκολφ στα Αφάντου της Ρόδου) που (υποτίθεται) έχει ληφθεί από 20ετίας απόφαση για αξιοποίηση από ιδιώτη και ακόμα δεν έχει καταχωρηθεί ούτε μικρή αγγελία.Ουφ! Μου αρέσουν τα μεγάλα σχόλια, αλλά κουράστηκα!
