Ξεχάσατε την υπουργική απόφαση του Αλέκου Παπαδόπουλου το 2001 που επέτρεπε την προμήθεια νοσοκομειακών υλικών χωρίς διαγωνισμό σε "ειδικές περιπτώσεις" και ξεκίνησε το μεγάλο πάρτι στα δημόσια νοσοκομεία:http://ermippos.blogspot.gr/2010/05/blog-post_17.htmlΩς προς τα υπόλοιπα τώρα:Αν δεν υπήρχε ο Σημίτης, ο Τσοχατζόπουλος δεν θα ήταν υπουργός Άμυνας αλλά πρωθυπουργός. Σαν να το ξεχάσατε.Μετά το στραπάτσο με την Ατλάντα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν εξελιχθεί σε εθνικό τραύμα και απωθημένο. Δεν θυμάμαι τότε τρομερές κοινωνικές αντιδράσεις σχετικά με τη διεκδίκηση ή το κόστος των αγώνων. Μόνο κατόπιν εορτής.Ως προς το χρηματιστήριο η τότε κυβέρνηση σίγουρα προσπάθησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά την κοινωνική ευφορία και σίγουρα πολλοί μεγαλοπασόκοι και άλλοι που στήριζαν το σύστημα εξουσίας επωφελήθηκαν δυσανάλογα από τεράστια, σκοτεινά deals. Από κει και πέρα δεν ευθύνονται ούτε για την πλεονεξία, ούτε για τη λατρεία του εύκολου χρήματος, ούτε για το γεγονός πως ό,τι ανεβαίνει κάποια στιγμή κατεβαίνει. Τα περί "πλαστών στοιχείων για να μπούμε στην ΟΝΕ" έχουν θέση στη Bild που ωρύεται για τους απατεώνες έλληνες και σίγουρα όχι στη Lifo. Η Γαλλία και η Γερμανία μπήκαν στην ΟΝΕ με ελλείμματα πάνω από το όριο. Η απόφαση για ένταξη της Ελλάδας ήταν πολιτική, όπως πολιτική ήταν και η απόφαση να ενταχθούν μαζικά στην Ε.Ε. δέκα χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δέκα χρόνια αργότερα. Το γαλλογερμανικό διευθυντήριο ευθύνεται αποκλειστικά για το γεγονός ότι ποτέ δεν υπήρξαν σοβαροί έλεγχοι στα δημοσιονομικά των κρατών.Για τα μεγάλα έργα, φτάνει να θυμηθούμε τον Αναπτυξιακό νόμο του 2004 και τα εκατομμύρια που έφυγαν από τον κρατικό προϋπολογισμό (καθώς η Ε.Ε αρνήθηκε να συμμετάσχει - κάτι θά ξεραν) για ανύπαρκτες επενδύσεις-μαϊμού ανά την επικράτεια. Τουλάχιστον η γέφυρα, το αεροδρόμιο, η Αττική οδός, το μετρό κτλ έγιναν. Κι αν ήμουν στη θέση των κοινοπραξιών που τα εκμεταλλεύονται, προσωπικά δεν θα αισθανόμουν καθόλου ¨ευνοημένος" από τις τότε συμφωνίες όταν ξέρω πως πρέπει να περιμένω δεκαετίες για να αποσβέσω τα χρήματα που έριξα σε μια χώρα που καταρρέει και κανείς δεν ξέρει τι κυβέρνηση θα προκύψει αύριο.
