Στη συνέχεια του σημειώματος του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου που μοιάζει σαν εισαγωγή ενός μοναδικού βιβλίου για την ομορφιά της νιότης που ανακαλύπτει το ωραίο και το αληθινό, πέρα από συμβάσεις και άλλους καθωσπρεπισμούς, ανεξίτηλη στη μνήμη τρεις μεταφορικές εικόνες και μία ακόμη σαν υστερόγραφο. Η πρώτη, η εικόνα της Σαντορίνης, πριν από την εμπορευματοποίηση, ανέγγιχτη, αυθεντική, βγαλμένη από κυβιστικό πίνακα μεγάλου ζωγράφου, που μέσα της εμπεριέχει τη ζωή, την ζωντάνια των παιδικών μας χρόνων, όπου η αυθεντικότητα και η καθάρια γραμμή ήταν συστατικά της. Η δεύτερη η εικόνα της Αμοργού, όπου σε άγνωστη άβυσσο κολυμπούσαμε αντικρίζοντας με τις μάσκες μας το τρομαχτικό βάθος, το απέραντα γαλάζιο, και όπου με προσπάθεια φτάναμε από τα βράχια της Αγίας Άννας στη μικρή δίδυμη παραλία που μόνο φουσκωτά μπορούσαν να πλησιάσουν κάτω ακριβώς από την Μονή της Χοζοβιώτισσας. Το αίσθημα υπέροχο, όπου στην απεραντοσύνη της θάλασσας, του βραχώδους του νησιού, το κορμί ακουμπούσε την καθάρια άμμο και η ελαφριά διακύμανση του γαλάζιου, από το ανοικτό στο βαθύ μπλε έκανε χιλιάδες λαμπυρίσεις με το φως του μεσημεριανού ήλιου. Καθήσαμε εκεί για αρκετή ώρα και καταλάβαμε το νόημα της ζωής. Η τρίτη στο πρώτο μας ταξίδι στη Φολέγανδρο, όπου το τοπικό λεωφορείο μας έφερε από το λιμάνι στη χώρα, έρημη και μοναδική με την ανατολή του ηλίου, με το μοναδικό καφενεδάκι που άνοιγε εκείνη την ώρα, αφού ανέβαινες στη βεράντα του με τα λιγοστά σκαλιά, να είναι η πρώτη μας φιλοξενία. Κατόπιν με το παλιό λεωφορείο να σε πηγαίνει ανάμεσα σε πολλά νέα παιδιά στην Άνω Μερά, θυμίζοντας ανάλογες διαδρομές απόμακρων σημείων στην Λατινική Αμερική που φτάνεις με σμπαραλιασμένα λεωφορεία και τους ντόπιους για ιδιαίτερη παρέα. Ένας μήνας και κάτι μέρες στο νησί για να καταλάβουμε ότι άρρηκτο στοιχείο του ανθρώπου και αναζωογονητική πηγή είναι το έδαφος που πατούμε και η θάλασσα. Τίποτε άλλο. Και τέλος το υστερόγραφο. Κλέβοντας δυο μέρες από τη Φολέγανδρο, φτάσαμε στη Σίκινο, και αφού ψαρέψαμε με μια γερή βουτιά, που σχεδόν μας ζάλισε, έναν υπέροχο Τρίτωνα, τον αφήσαμε ευθύς στη θάλασσα, αφού περιεργαστήκαμε το μοναδικό μαλάκιο που κρύβεται μέσα του και που προβάλει εμπρός σου με ένα μοναδικό κυκλικό στίγμα, που το μπερδεύει με μονόφθαλμο. Επόμενος προορισμός το Δεσποτικό, ένα μοναδικό μνημείο ψηλά στο βουνό του νησιού, ένα ρωμαϊκό ηρώο που είχε μετατραπεί σε εκκλησία κατόπιν, δημιουργώντας ένα ιδιόμορφα και περίεργο σύνολο, που σε παραπέμπει στο Μεξικό. Τόσο ιδιαίτερο. Και από εκεί μέσα από μια χαράδρα στον υποτιθέμενο δρόμο της νότιας ακτογραμμής που όμως δεν υπάρχει και μας εγκλωβίζει την νύχτα στα βράχια του νότιου μέρους. Μοναδική και υπέροχη απολαβή η γαλήνη της θάλασσας και η παρατήρηση του ουράνιου θόλου με τα αστέρια να ταξιδεύουν απ' την ανατολή στη δύση.
