#6 Διαβάζοντας την ερώτηση με έλουσε κρύος ιδρώτας, ένιωσα και πάλι για λίγο ότι είμαι έκτο έτος και χρωστάω τη μισή σχολή. Τελείωσα στα οχτώ χρόνια και συνέχισα, τώρα εργάζομαι πια εδω και αρκετά χρόνια, αλλά νιώθω ότι αυτά τα χρόνια του προπτυχιακού δε θα τα ξεχάσω ποτέ. Γράφω τι έκανα μήπως και κάποιος βοηθηθει1. Το σημαντικότερο όλων όπως επισημαίνει και η Λένα, έψαξα να βρω την αιτία δυστυχως πολύ αργα, είχα φτάσει σε απελπιστικό σημείο. Επισκέφτηκα ειδικό και διαγνώστηκα με κατάθλιψη. Όταν στάθηκα πάλι στα πόδια μου όλα ήταν ευκολότερα. 2. Σταμάτησα να προσπαθώ να δώσω πεντακόσια μαθήματα ανα εξεταστική.Κάθε φορά που το προσπαθούσα, κατέληγα να μη δίνω σχεδον τίποτα τελικά. Αντ΄αυτόυ, επελεγα λίγα και καλα ανάλογα με το τι χρωστούσα και το εκάστοτε πρόγραμμα. Στις μέρες που χρειαζόταν να διαβάσω ένα μάθημα, πρόσθετα τις διπλάσιες έτσι ώστε αν τεμπέλιαζα μια μέρα, να μη με πιάσει πανικός λόγω χρόνου.3. Σταμάτησα να διαβάζω στο σπίτι. Έβαλα πρόγραμμα (όσο μπορούσα) και πήγαινα στη βιβλιοθήκη το πρωι και διαβαζα μέχρι αργα το απόγευμα. Ετσι μου έμενε ελεύθερος χρόνος το βράδυ για να μη νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου. Επίσης4. Βρήκα συμφοιτήτες που ήταν σε παρόμοια φάση και διαβαζαμε κάποιες φορές μαζι. Μεγάλη παρηγοριά και έκανα και καποιους πολύ καλούς φίλους!5. Όταν χρωστουσα πια πολύ λίγα μαθήματα, έφυγα για έξι μήνες στο εξωτερικό για εξάμηνη πρακτική. Ένιωσα πολύ όμορφα όταν είδα ότι η δουλειά μου αναγωρίζεται (πράγμα που είχε να συμβει πολλά χρόνια). Εντέλει αυτή η εμπειρία με βοήθησε πάρα πολύ και ψυχολογικά και πρακτικα. Στις δύο τελευταίες εξεταστικες πήγα απλώς να δώσω τα μαθήματα και εντέλει Ελλάδα δε γυρισα ποτέ, (τουλαχιστον μέχρι στιγμής). Εσύ έχεις και το Erasmus, το οποίο στη θέση σου δε θα υποτιμούσα, φυσικά και είναι εμπειρια που μετράει παντόυ.Με συγχωρείτε πολύ για το μακρυνάρι, ειλικρινά δεν ήξερα ότι ήμασταν τοσοι πολλοί στην ίδια κατάσταση. Μακάρι να το ήξερα τότε!
