Και δυστυχώς αυτή η ανωμαλία του στοιχίζει και στη ζωή του μετέπειτα. Στο πανεπίστημιο οι πρισσοτεροι τα παρατανε τελειως ανα διαστήματα και σκοτώνονται στο διάβασμα τον υπόλοιπο καιρο με ωράρια που θυμίζουν τη σχολική τους ζωή. Ούσα στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό θαυμάζω απίστευτα όλους τους άλλους που έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο ωράριο διαβάσματος και μετά ΧΩΡΙΣ τύψεις έχουν άλλες ασχολίες. Εμείς μάθαμε απο παιδιά αν δε διαβάζουμε όλη μέρα να έχουμε τύψεις. Φυσικά και ΔΕΝ είμαστε παραγωγικοί, ειδικά μετα απο κάποια ηλίκια το να είσαι 12 ώρες πάνω απ τα βιβλια είναι χαμένος χρόνος. Αλλά αυτές οι τύψεις δε σ αφήνουν και να σηκωθείς. Προτιμάς να κοιτάς τον τοίχο.Είναι κρίμα που το μόνο πράγμα που θυμόμαστε απ την παιδική κ εφηβική μας ζωή είναι τα καλοκαίρια. Και είναι πολύ κρίμα που μάθαμε να καθόμαστε σε μια καρέκλα στο σχολείο χωρίς να ακούμε τίποτα και να μαθαίνουμε τίποτα, περιμένοντας να παμε στο φροντιστήριο. Μάθαμε να ανεχόμαστε να σκοτώνουμε το χρόνο μας και αυτό θέλει μεγάλη προσπάθεια να το ξεπεράσεις μετά και να αξιοποιείς το χρόνο σου δημιουργικά.
