Σορυ για την καθυστέρηση, να πω και πάλι ότι συμφωνώ 100% σ'αυτό που λες, η σύνταξη όντως δεν ειναι λύση, ειναι πασαλειμμα σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά ειναι μια άμεση λύση. Δεν απαιτείται ούτε ερευνα, ούτε πρόσληψη κατάλληλου προσωπικού, ούτε τίποτα. Όποτε τα χρήματα που χρειάζονται ειναι λιγότερα.Ιδανικά, μαζί με τα προγράμματα που αναφέρεις πρέπει να υπάρξει και ενημέρωση για τα στερεότυπα με τα οποία αντιμετωπίζονται τα άτομα με ψυχικές ασθενείες στην εργασία και γενικότερα (πολλά απο τα οποία αναφέρω πιο πάνω) που ισχύουν μόνο σε περιπτωσεις ατόμων που δεν έχουν δεχτεί θεραπεία, ούτε έχουν μπει σε κάποιο προγραμμα. Βέβαια, ακόμη και για τα άτομα που λαμβάνουν θεραπεία υπάρχουν στερεότυπα πχ. ότι τα φάρμακα μειώνουν τη συγκέντρωση, την αποτελεσματικότητα κλπ.Για μένα όλα τα άτομα που αντιμετωπίζουν χρόνιες, μη ιασιμες ασθένειες θα έπρεπε να παίρνουν κάποιο επίδομα, βέβαια κυρίως, αν οι ασθένειες αυτές επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα τους. Αυτή ειναι η άποψη μου φυσικά, δεν έχω γνώσεις για τον τροπο που λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις.