Έχω πάθει πλάκα, πάντως, με αυτές τις καταπιεστικές φιλίες. Αν σε θυμηθώ θα σε ψάξω, αν με θυμηθείς θα με ψάξεις.Αν σε χρειαστώ, θα σε αναζητήσω, το ίδιο ισχύει και για σένα (όχι Εσένα, Πόντια).Αν είμαι απορροφημένη από διάφορες δικές μου δραστηριότητες/υποχρεώσεις, το καταλαβαίνεις, γιατί κι εσύ έχεις τα δικά σου (είμαστε άτομα πρώτα απ' όλα), οπότε δεν σου γκρινιάζω γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο, ούτε κι εσύ γκρινιάζεις γιατί δεν πήγαμε για καφέ.Δεν με ενοχλεί που πηγαίνεις βόλτα και με άλλους/άλλες, κι εγώ αν χρειαστεί θα το κάνω, δεν υπάρχει η αποκλειστικότητα, είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι.Κάποτε θα συναντηθούμε, θα μιλήσουμε, θα το φέρουν οι καταστάσεις, τα προγράμματά μας τέλος πάντων, υπάρχουν και οι γιορτές, τα γενέθλια, αφορμή θα βρεθεί. Προς τι η καταπίεση;