πριν 10 χρόνια συνέπασχα. Τώρα αυτό το απόλυτο δώσιμο, η παράνοια της τρυφερότητας, η αποχαύνωση και το δέος -εν τέλει η αποζομποποίηση απέναντι στο αντικείμενο του πόθου, μου φαίνονται τόσο μα τόσο πασέ.