Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να ξαναδούμε ποιο είναι το όραμα της ΕΕ και αν θέλουμε να είμαστε μέσα σε αυτό; Δε λέω να μη γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις- για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, αλλά η υπερφορολόγηση, οι χαμηλοί μισθοί, το ελαστικό ωράριο και οι υψηλές τιμές των προιόντων, δε φαντάζουν τόσο δελεαστικά στα μάτια μου. Μήπως η ΕΕ τελικά συμφέρει μόνο τράπεζες, πολυεθνικές και τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας; Αυτό το λέω ως προβληματισμό, γιατί πολλές φορές παίρνουμε μια έννοια ως ντε φάκτο θετική, χωρίς να μελετάμε τους στόχους και τις επιπτώσεις. Αν εξαιρέσουμε 4-5 ισχυρά κράτη στην ΕΕ, τα υπόλοιπα έχουν έχουν δυνατές οικονομίες με προοπτικές ανάπτυξης και ευημερίας για το μέλλον; Επίσης όταν εφαρμόζονται μέτρα λιτότητας, σε μια καλπάζουσα καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία (όπου η παραγωγή είναι πολλή υψηλή και φτηνή), τότε σημαίνει ότι τα κέρδη μοιράζονται ιδιαίτερα ανισομερώς και ο πλούτος συγκεντρώνεται σε ελάχιστους.