Αν θυμάστε, την πενταετία 2000-2004 οι τράπεζες είχαν λυσσάξει να μας τηλεφωνούν κάθε τρεις και λίγο και να μας λένε ότι έχει βγει η Χ πιστωτική κάρτα με όριο €5.000 και μπορούμε να την παραλάβουμε από οποιοδήποτε κατάστημα τους μόνο με την φορολογική τους δήλωση ή προσέφεραν προσωπικά δάνεια για ψύλλου πήδημα (εορτοδάνειο, διακοποδάνειο, δάνειο για να παίξεις στο Χρηματιστήριο και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς). Και καθώς οι περισσότεροι από εμάς δεν μάθαμε ποτέ από τους γονείς μας ή τους δασκάλους μας πως να διαχειριζόμαστε τα χρήματά μας, είχαμε την αυταπάτη ότι οι τράπεζες είναι ευαγή ιδρύματα και χαρίζουν λεφτά στον κόσμο. Και παίρναμε δάνεια και κάρτες, τα οποία ξεχρεώναμε με μεγαλύτερα δάνεια και άλλες κάρτες, μέχρι που έφτασε το 95% περίπου των νοικοκυριών να έχει δανειστεί από τις τράπεζες. Και τότε άρχισαν να απαιτούν την επιστροφή των δανεικών. Στην αρχή όλοι λέγαμε: "Έλα μωρέ τώρα, θα πάω να ζητήσω και άλλο δάνειο από την τράπεζα για να μπορέσω να αποπληρώσω αυτά που χρωστάω", γιατί είχαμε κακομάθει βλέπεις στο εύκολο χρήμα και δεν υπολογίζαμε τα ποσά που σπαταλούσαμε, αλλά βλέπεις ήθελε η κάθε κυράτσα να λέει στη γειτονιά ότι πήγε στις Μαλδίβες διακοπές ή να αγοράζουν άτομα, που δεν τους περίσσευαν χρήματα ούτε για έναν καφέ, θηριώδη και πανάκριβα αυτοκίνητα μόνο και μόνο για να κάνουν τη φιγούρα τους στους γείτονες, στο χωριό κλπ. Όσο περνούσε ο καιρός όμως η στρόφιγγα έκλεινε περισσότερο μέχρι που φτάσαμε να μην μπορούμε να δανειστούμε από καμία τράπεζα. Και μετά σαν κλασσικοί νεοέλληνες ρίξαμε την ευθύνη στις ανάλγητες τράπεζες που μας ρουφάνε το αίμα, λες και τα δανεικά μας τα έδωσαν με το ζόρι.Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τα παραπάνω σχόλια μου αναφέρονται σε όλους εκείνους που υπερχρεώθηκαν χωρίς να έχουν κάποιο σοβαρό λόγο όπως για παράδειγμα αγορά πρώτης κατοικίας, σοβαρό πρόβλημα υγείας ή κάτι άλλο παρόμοιο.