Η πειστικότερη εκδοχή που έχω ακούσει είναι, πως τον καιρό εκείνο έξω από την Ιερουσαλήμ, σε ερημικές τοποθεσίες πάνω σε σπηλιές βράχων, ζούσε μια κυνηγημένη ολιγάριθμη φυλή – δυστυχώς δε θυμάμαι πως λεγόταν – στην οποία προΐστατο ο Ιωάννης ο βαφτιστής. Ο Ιήσους υπήρχε πραγματικά και ήταν κανονικά ο μικρός ξαδερφός του. Ο Ιωάννης χρησιμοποιούσε το βάφτισμα στα νερά του ποταμού ως μύηση κάθε νεόφερτου στη φυλή. Μόλις ο ρωμαίος περιφεριάρχης πήρε το κεφάλι του Ιωάννη τα άτομα που απάρτιζαν τη φυλή έστρεψαν τα βλέμματά τους προς τον ξάδερφο του Ιωάννη τον Ιησού. Ο Ιησούς τότε τους άφησε για λίγο και κάπου πήγε και απομονώθηκε για πολλές ώρες. Όταν γύρισε, ανέλαβε την αρχηγία. Σύντομα άρχισε να γίνεται όλο και πιο θρασύς, κατέβαινε από τις σπηλιές και πήγαινε και "έλεγε τα δικά του" μες στα μούτρα των κρατούντων, στους δρόμους τους. Αυτό δεν κράτησε για πολύ καιρό, τον θανάτωσαν, με τον τρόπο που εκτελούσαν τότε μόνο όσους κατηγορούνταν για υποδαυλίσεις ανατροπών, τον σταυρό, και όχι με τον τρόπο που εκτελούσαν τους τοτινούς του κοινού ποινικού εγκλήματος.Επιστήμονες ερευνητές πρόσφατα βρήκαν έγγραφα της φυλής αυτής. Ό,τι γράφεται στα βιβλία τους αποτελεί τη βάση των όσων ξέρουμε σήμερα ως λόγια του Ιησού. Η φυλή και κατ' επέκταση ο Ιησούς δε διακήρυτταν τη Δευτέρα Παρουσία και το πλάσιμο από την αρχή. Πίστευαν σε μια συντέλεια του κόσμου.