Κύριε Ευφρόσυνε,Θα τα πω μία φορά και κατά πάσα πιθανότητα δε θα επιστρέψω. Θα αναγνωρίσετε κι εσείς ότι δεν έχει νόημα. Ούτως ή άλλως, απαντώ σε εσάς για να ακούσουν οι άλλοι (θα πρέπει να διαβάσουν και τα υπόλοιπα post σας για να καταλάβουν). Εσείς δεν είστε ανοιχτός στο να καταλάβετε – εξ ου και η καταχρηστική προσφυγή στην ετικέτα της «φεμινίστριας» σε όποια γυναίκα διατυπώσει τη διαφωνία της με ό,τι έχετε πει συνολικά επί του θέματος. Δεν ισχυρίζεστε ότι ο βιασμός "μπορεί" να υποκρύπτει μια ερεθιστική πλευρά φαντασίωσης. Είστε βέβαιος. Απόδειξη; Κατ'αρχάς, βάζετε τη λέξη σε εισαγωγικά. Δεν υπάρχει βιασμός, κατά τη γνώμη σας. Δεύτερον, είστε τόσο σίγουρος ώστε δεν δέχεστε καν ότι μία γυναίκα μπορεί να μην έχει την εν λόγω φαντασίωση. Στην πραγματικότητα, προβάλλετε πάνω στις γυναίκες τη δική ΣΑΣ φαντασίωση ότι γουστάρουν να βιαστούν. Με δεδομένο ότι έχετε μπερδέψει το role playing με την πραγματικότητα, αν επιχειρήσετε να βιάσετε (προφανής η επιθυμία, εξ ου και η επίμονη προσπάθεια να την νομιμοποιήσετε – θα επανέλθω), θα ακούσετε «όχι» και θα το ερμηνεύσετε με τη λογική του «γουστάρει να το παίζει ότι αντιστέκεται». Εσείς ο ίδιος δεν επιτρέπετε στις γυναίκες να πουν όχι και να εννοούν όχι. Έχετε ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ τι θέλουν οι γυναίκες, και σε περίπτωση που αρνηθούν ότι θέλουν αυτό που ΕΣΕΙΣ λέτε ότι θέλουν, θα τις πείτε φεμινίστριες και θα ξεμπερδέψετε. Δε συζητάτε με τις γυναίκες τις φαντασιώσεις τους – τους τις ανακοινώνετε, και αν δεν τις αναγνωρίζουν είναι επειδή ο φεμινισμός, αντί να χειραφετήσει τις γυναίκες (βλ. να τους ανοίξει τα αυτιά και το μυαλό στον παντογνώστη άντρα που τους λέει τι θέλουν), τις έκανε υστερικές και τις αποσεξουαλικοποίησε. Ας εξετάσουμε την πηγή της σιγουριάς σας. Μιας και είστε τόσο σίγουρος – χωρίς το έχετε καν συζητήσει μαζί μου – όχι μόνο για το τι φαντασιώνομαι εγώ, αλλά και για την επιθυμία μου να ζήσω ακριβώς τη φαντασίωσή μου (ή μάλλον, σας) στην πραγματικότητα (!), θα μου επιτρέψετε της φεμινίστριας να συναγάγω κι εγώ μερικά συμπεράσματα για εσάς. Τουλάχιστον τα δικά μου θα είναι βασισμένα και στα λόγια σας, εκτός από τις προβολές μου. Εσείς προλάβατε να μιλήσετε πριν διαμορφώσω άποψη για το τι θέλετε. «Η μαμά κι εγώ είμαστε ένα». Η μαμά σας ήταν αποπλανητική, όπως θα έλεγε ο καθόλου φεμινιστής Φρόυντ. Σας έδωσε υπερβολικές σεξουαλικές υποσχέσεις, τις οποίες φυσικά δεν τήρησε (η αιμομιξία είναι κι αυτή ταμπού). Ξέρατε, όμως, (όπως ασυνείδητα ξέρει κάθε παιδί) ότι δεν μπορούσατε να εκδηλώσετε την σεξουαλική επιθυμία που νιώσατε απέναντι στη μαμά σας (επιθυμία που εκείνη ασυνείδητα καλλιέργησε αντί να αποθαρρύνει), διότι η μαμά θα σας τιμωρούσε (για να μην πούμε για τον μπαμπά). Εκτός από την άνομη επιθυμία, είχατε να διαχειριστείτε και τις ενοχές και τον φόβο της τιμωρίας για μια επιθυμία που η μαμά είχε το δικαίωμα να εκτονώνει εν μέρει χωρίς να τιμωρείται. Το αποτέλεσμα είναι η αμφιθυμία απέναντι στη μαμά. Αυτό που οι φεμινίστριες αποκαλούν «σύνδρομο Madonna/whore». «Όπως και η μαμά, έτσι και οι υπόλοιπες γυναίκες θέλουν, αλλά δεν το ομολογούν.» Πώς θα το λύσουμε; Απλό, που λέει ο λόγος. Δε θα παραδεχθούμε ποτέ στον εαυτό μας ότι η μαμά έκανε λάθος – και μάλιστα λάθος σεξουαλικής φύσεως απέναντι σε εμάς, στο παιδί της. Και φυσικά δεν έχουμε και κανένα πρόβλημα εμείς! Άρα; Θα αντιμετωπίζουμε τη μαμά σαν Παναγία και οι υπόλοιπες γυναίκες θα είναι (κρυφο)πόρνες. Άλλωστε, το αποδεικνύουν και οι τσόντες – στις οποίες καταφύγαμε όταν μας απογοήτευσε (ματαίωσε τις επιθυμίες μας ως άνομες) η φεμινιστική κοινωνία και όπου ύστερα από εβδομάδες ή και μήνες βίαιου πόθου και σαζομαζοχιστικών αυνανισμών, η 40άρα του 3ου στριμώχνεται στο ασανσέρ από τον αγροίκο ένοικο του 6ου, όπως φαντασιωνόταν και άρα όπως ήθελε να της συμβεί. (Μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια: ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της φαντασίωσης της σαραντάρας είστε εσείς, και όχι η σαραντάρα. Άλλωστε, θα θέλατε να είστε και ο πρωταγωνιστής.) Η προβληματική βίωση του οιδιποδείου έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορείτε να φτιαχτείτε ΜΕ συναίνεση. Για να λειτουργήσετε σεξουαλικά, χρειάζεστε μη συναίνεση, γιατί πρέπει να τιμωρηθεί η μαμά. Επειδή όμως η κακούργα η κοινωνία είναι πολύ φεμινιστική, έπρεπε να καταφύγετε στις τσόντες και να τις χρησιμοποιήσετε – προς διατήρηση του ζωτικού σας ψεύδους ότι εσείς είστε καλά και πρόβλημα έχουν οι γυναίκες - ως απόδειξη του θεμιτού της επιθυμίας σας να βιάσετε. «Να, στις τσόντες, που καθρεφτίζουν πραγματικές φαντασιώσεις γυναικών ΚΑΙ πραγματικές καταστάσεις υλοποίησης αυτών των φαντασιώσεων, οι γυναίκες γουστάρουν. Και τα sex shops πουλούν μαστίγια. Και οι γυναίκες είναι γνωστό ότι φωνάζουν “σκίσε με” στον π**τσαρά τους.» Το ότι ανακοινώνουμε στις γυναίκες τις επιθυμίες τους, ενώ ταυτόχρονα θεωρούμε την κοινωνία φεμινιστική, είναι άλλη μία απόδειξη της προβληματικής σχέσης με τη μαμά και του μισογυνισμού που προέκυψε από αυτήν – «πολύ μιλήσατε, φτάνει με τον φεμινισμό». Ο μισογυνισμός είναι πρόδηλος και στην άποψη σας ότι «βιάζονται και οι άνδρες καθημερινά από τις γυναίκες. Γι’ αυτό ποιος θα μιλήσει;» Κάποιος που, ως άντρας, δεν φοβήθηκε ποτέ ότι θα βιαστεί κυριολεκτικά και έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιεί τη λέξη μεταφορικά.Όλα αυτά είναι ανοησίες μιας φεμινίστριας. Μόνο ένα πρόβλημα υπάρχει. Εγώ δεν έχω κανένα ψυχολογικό συμφέρον να σας φέρνω αντίρρηση. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να ικανοποιηθούν σεξουαλικά, κι εμένα – σύμφωνα με τα λεγόμενα σας – δε με βλάπτει ο βιασμός γιατί δεν υπάρχει πραγματικός βιασμός. Θα το απολάμβανα. Αντίρρηση, επομένως, γιατί σας φέρνω; Το ίντερνετ μού επιτρέπει να συμφωνήσω σιωπηρά μαζί σας, δεν κάνουμε διάλογο face-to-face για να «πρέπει» να πάρω θέση. Γιατί δεν σιωπώ; Γιατί με χάλασε τόσο πολύ ο φεμινισμός που προτιμώ την επιβεβαίωση της θεωρίας από τη σεξουαλική μου ικανοποίηση; Μην το πείτε παραέξω. Πρέπει να μην έχετε ικανοποιήσει γυναίκα για να πιστεύετε ότι προτιμά τη θεωρία από τον οργασμό! Το «σκίσε με, π**τσαρά μου» είναι σίγουρο ότι εσείς προσωπικά το έχετε ακούσει μόνο ταυτιζόμενος με τον π**τσαρά της τσόντας, όχι στην πραγματικότητα.Για εσάς, από την άλλη, είναι εμφανή τα ψυχολογικά οφέλη της άποψης που υποστηρίζετε. Βγάζουν μάτι, ένα πράμα. Αποδώστε χαρακτηρισμούς, κάντε το χρησιμοποιώντας μεγάλες λέξεις και πολύπλοκες έννοιες, πείτε ότι έκανα εγώ αυτό για το οποίο σας κατηγορώ κ.ο.κ. Οι αμυντικοί μηχανισμοί είναι μεγάλη υπόθεση στον άνθρωπο. Το ποιος τους επιστράτευσε σ’αυτήν την περίπτωση, ε…δεν θέλει φιλοσοφία. Ούτε φεμινισμό. Αρκούσε λίγος (και πάλι, καθόλου φεμινιστής) Φρόυντ. ΥΓ: Αρνηθείτε και το οιδιπόδειο, παρότι είστε η ζωντανή απόδειξή του. Άλλωστε, σίγουρα δεν θα σας πειράξει καθόλου να σας βρίσει κάποιος κάνοντας αναφορές στη μαμά σας και στο τι έκανε με το αιδοίο της κάποιος π**τσαράς. Θα του απαντήσετε με το φλέγμα και την ψυχραιμία που θα απάντησετε σε εμένα, με την ηρεμία που σας εξασφαλίζει το ίντερνετ. Σίγουρα. ΥΓ1: Θα σας μιλούσα και για εκείνες τις φαντασιώσεις μου που περικλείουν βιασμό, αλλά δεν θέλετε. Προτιμάτε να σκηνοθετείτε τις φαντασιώσεις μου εσείς. Ο Θεός να με φυλάξει, μην τυχόν και με πετύχετε πουθενά (μην είστε ο αγροίκος ένοικος του 6ου στην πολυκατοικία μου - ο ανθρωπότυπος, και ουχί άνθρωπος, της τσόντας με τον οποίο ταυτιστήκατε) και μου τις υλοποιήσετε κιόλας! Εγώ δεν είμαι σαραντάρα, αλλά μη σας απασχολήσει, δική σας είναι η φαντασίωση ότι εγώ φαντασιώθηκα εσάς να με βιάζετε – ό,τι θέλετε την κάνετε κι αυτήν κι εμένα.ΥΓ2: Be careful what you wish. Νομίζω σας συμφέρει η σιωπή εν προκειμένω. Αν δεν υπάρχει βιασμός, δεν υπάρχει ούτε θύμα ούτε βιαστής. Αν πετύχετε τη διάδοση της άποψής σας ότι δεν υπάρχει βιασμός, μετά πώς θα φτιάχνονται οι γυναίκες, για τη σεξουαλική απελευθέρωση των οποίων νοιάζεστε τόσο πολύ; Και πώς θα φτιάχνεστε κι εσείς; Ούτε στην τσόντα δε θα λένε πια στους «βιαστές» τους «σκίσε με, π**τσαρά μου». Ούτε εκεί δεν θα το ακούτε.