Άχ, βρε Weirdo, πόσο σε νιώθω!Το είχα κι εγώ αυτό που περιγράφεις μέχρι και πριν από λίγο καιρό.Ειδικά κάποιες μέρες του μήνα (φαντάζεσαι ποιες..), ξυπνούσα κι έβλεπα τους πάντες και τα πάντα ανυπόφορα, ακόμα και τις παντόφλες μου δεν τις πήγαινα μία. Το ξεπέρασα όμως κάνοντας πάντα κόντρα ρελάνς σκέψεις όταν το άγριο θηρίο του εγωισμού μέσα μου εξεγειρόταν και διψούσε για "αίμα, δάκρυα και καυγάδες".Είδα τον εαυτό μου από απόσταση και συνειδητοποίησα ότι είμαστε όλοι μας μελλοντικό καστανόχωμα.Οπότε προς τί το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;Αφού όλοι στο τέλος δυο μέτρα γη θα πάρουμε.Και σε όποιον σας στεναχωρεί ή σας τη "σπάει", αυτό να απαντάτε, μπας και συνέλθει μια ώρα αρχύτερα!Peace, αδέρφια!!
