ΞΑΝΑγελάω! Κι εγώ έχω φίλο (ή μάλλον γνωστό) που τον πήραν στην P&G - μιλάμε για το απόλυτο ρεμάλι (και από άποψη (μη) προσπάθειας και από άποψη συμπεριφοράς-lifestyle)), με μεταπτυχιακό σε παγκοσμίως άγνωστο βρετανικό πανεπιστήμιο, από αυτά που κάνανε γκελ προ 20ετίας... και με πρότερη εργασιακή εμπειρία σε door-to-door πωλήσεις χαπιών αδυνατίσματος. Εντάξει... τι να λέμε, δηλαδή... Το οποίο άτομο, για να τον δεχτεί το εν λόγω πανεπιστημιάκι του πισινού, είχε δώσει ως reference (γιατί, ως γνωστόν, οι Άγγλοι έχουν κόλλημα με τις συστάσεις και τα τοιαύτα) έναν κολλητό του, ο οποίος από τηλεφώνου παρίστησε - και καλά - τον Κύπριο επιχειρηματία. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεσαι την παγκόσμια εμβέλεια της ελληνικής λαμογιάς... Τώρα, βέβαια, με τα ακριβά πανεπιστήμια που μου λες, ανοίγουμε και ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο: οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Διότι αυτός που είχε τον μπαμπά να του στάξει το 100άρι χήνες να πάει Αμερική, Αγγλία ή πού αλλού στον κόρακα... αυτομάτως, όπως λες κι εσύ, προτιμάται από αυτόν του ΑΠΘ και του ΠΑΜΑΚ, π.χ. Θα μου πεις τώρα εσύ τη μαγική λεξούλα: υποτροφίες. ΟΚ. Στους 100, σε ένα κορυφαίο πανεπιστήμιο,... πόσοι μπορούν να φοιτήσουν με υποτροφία;; Και επειδή θα μου πεις "όποιος είναι άξιος... εμπρός... ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα"... θα σου πω ότι αυτός που έχει τα μέσα (λεφτά μπαμπά) είτε μέτριος είτε άριστος... θα καταλήξει εκεί που είναι να καταλήξει. Ενώ αυτός που δεν τα έχει τα μέσα.., δυστυχώς θα πρέπει να φτύσει αίμα για να κατακτήσει το ο,τιδήποτε (μιλάμε για την εποχή που βλέπουμε post-doc-άδες να στήνονται στις ουρές για θέσεις των 750 ευρώ, έτσι;;..). Τι να πούμε από 'κει και πέρα;;Πάντως μου κάνει εντύπωση που αντιδρούν (τσινάνε) κάποιοι με την υπόνοια, έστω, ότι ορισμένοι μπορεί να βρήκαν δουλειά με μέσο ή με, εν πάση περιπτώσει, μη-αξιοκρατικά κριτήρια. Τα ίδια αυτά άτομα, αν τους έβγαζες έξω για ένα ουζάκι και πιάνατε την κουβέντα για τους διάφορους γνωστούς (τους δικούς τους και τους δικούς σου/μας) που φέτος, με 25% δείκτη ανεργίας, βρήκανε δουλειά και, μάλιστα, ξεκίνησαν με καλά (σχετικά) λεφτά... η ΠΡΩΤΗ κουβέντα που θα σου έλεγαν θα ήταν "Έλα, μωρέ... "Δόντι" είχαν και δεν το παραδέχονται!". Γιατί, λοιπόν, όταν μιλάμε για άχρηστους που κατάφεραν και βγήκαν στο εξωτερικό... δυσανασχετούν κάποιοι;;