ε ρε που καταντήσαμε! μετά από τους πολιτικούς που μας αξίζανε ήρθαν και οι συγγραφείς που μας αξίζουνε ! Σαν να έπεσε το τελευταίο οχυρό! Δεν την έχω διαβάσει γιατί κάπως κάπου κάποτε την έχω στο μυαλό μου σαν ροζ λογοτεχνία ή μεταμοντέρνο άρλεκιν, αν κρίνω από το γούστο των γνωστών μου που την έχουν διαβάσει. Αλλά μπορώ να ποντάρω το δεξί μου χέρι πως αποκλείεται να ενδείκνυνται τα βιβλία της για σχολική βιβλιοθήκη, τουλάχιστον όπως θυμάμαι εγώ τη θεματολογία τους, αφού υπήρξα λάτρης του δανεισμού στα σχολικά μου χρόνια! Υ.γ. Άσε που άρχισα να ανησυχώ με τον εαυτό μου, που γέλασα με όλα τα σχόλια και κάπου σκέφτηκα τον Ιονέσκο όταν είχε γράψει την Φαλακρή Τραγουδίστρια και νόμιζε πως άγγιξε το υπέρτατο στην τραγωδία και το κοινό αντέδρασε γελώντας και τότε είχε πει: «Από τη στιγμή που το κωμικό είναι η διαίσθηση του παραλόγου, τότε, κατ’ εμένα, το κωμικό είναι πολύ πιο κοντά στην απελπισία παρά το τραγικό».Μάλλον λοιπόν απελπίστηκα...