Κύριε Δημοκίδη, σας διαβάζω εδώ και πολύ καιρό, αυτή όμως είναι η πρώτη φορά που δεν απόλαυσα το άρθρο σας. Για την ακρίβεια, στενοχωρήθηκα και μόνο που το διάβασα. Κύριε Δημοκίδη, θεωρώ πως ένας δημοσιογραφος πρέπει να ερευνά πριν γράψει ένα άρθρο, έστω κι αν σε αυτό εκφράζονται προσωπικές απόψεις. Εσείς, εν προκειμένω, δε μου φαίνεται πως ερευνήσατε καθόλου. Εξηγούμαι: στοιχείο πρώτο: μιλάμε για ένα άρθρο του Συντάγματος που ψηφίστηκε επί Χούντας, και μάλιστα μετά το πέρας της επταετίας δεν έχει εφαρμοστεί ΠΟΤΕ στη μεταπολιτευτική ιστορία. Στοιχείο δεύτερο: επειδή το άρθρο πράγματι υπάρχει στο Σύνταγμα, ας εξετάσουμε τις προϋποθέσεις εφαρμογής του, που θέτει το ίδιο το άρθρο: αν επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια ή αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Υποτεθίστω λοιπόν ότι πράγματι συντρέχει τέτοιος λόγος. ΔΕΝ φτάνει μόνο αυτό! Το άρθρο θέτει και άλλη μία προϋπόθεση: την "αιτιολογημένη" απόφαση της αρχής. Στην εν λόγω απόφαση δεν είδα καμία αιτιολόγηση επαρκή, μόνο μνεία των φράσεων του ίδιου του άρθρου, αοριστολογία στο έπακρον (το κάναμε κ εμείς αυτό το κολπάκι στις εξετάσεις της Νομικής, δεν έπιασε ποτέ)..!Επίσης, σας παραπέμπω σε συνταγματολόγους που ωρύονται για την εντελώς οριακή συνταγματικότητα του άρθρου -ναι, είναι πιθανό ένα άρθρο του Συντάγματος να είναι αντισυνταγματικό! Μάλιστα, δεν αναφέρω Χρυσόγονο και Μαριά, καθότι στιγματισμένοι, οπότε μπορεί να μην πάρετε στα σοβαρά το επιχείρημά μου, θα σας προτρέψω όμως να ακούσετε το σχολιασμό του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στην Αθήνα, του κ. Ιεραπετρίτη. Οι νόμοι έχουν συγκεκριμένους τρόπους ερμηνείας, οι οποίοι μαθαίνονται με κόπο, το να παραθέτετε ένα άρθρο χωρίς να διακρίνετε τις προϋποθεσεις εφαρμογής του, για να στηρίξετε τη δική σας άποψη είναι τουλάχιστον άδικο, αφού πολύς κόσμος επηρρεάζεται από τα λεγόμενά σας, τα οποία εν προκειμένω, να με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι σωστά.