Μετά τα ρεσιτάλ στενοχωρημένης ποιότητας, τους στίχους γεμάτους υπονοούμενα για την κρυφή γοητεία της φέτας ("Ζω μονάχα εν λευκώ") και τα ρεφρέν-προσκυνήματα στον παππού με Alzheimer ("Σ' έχω βρει και σε χάνω") η Νατάσα Μποφίλιου αποτίει τώρα φόρο τιμής στην κλισαδούρα της τρελοχαράς, ποιοτικά εννοείται πάντα, στη συσκευασία ενός και μόνο τραγουδιού του οποίου ο νοητός παραλήπτης "κοιτά απ' το παράθυρο" και, μεταξύ άλλων, "βλέπει το λιώσιμο των πάγων", "το πέρασμα των μάγων" και άλλες οπτασίες, όλα στο κέντρο της Αθήνας. Το τραγούδι-παράκρουση απ' τον καύσωνα του Αυγούστου μας ειδοποιεί ότι "έρχονται οι μέρες του φωτός", την ίδια στιγμή που κοινωνικοπολιτικά οδεύουμε προς το έρεβος, οπότε και το πιο πιθανό είναι ότι θα πηδάμε από τα παράθυρα, παρά θα χαζεύουμε από αυτά.Εφάμιλλο διαφημιστικού σποτ για κρουασάν με γέμιση πραλίνα, το απαράμιλλης αισθητικής βίντεοκλίπ εκτοξεύει το ακρόαμα στα γνωστά στρατοσφαιρικά επίπεδα δηθενιάς από όπου πλείστοι όσοι αποπειράθηκαν να κάνουν καριέρα στο πρόσφατο παρελθόν. Όλα αυτά ωστόσο, υποτίθεται ότι ανήκουν σε "μια εποχή που τελειώνει", σύμφωνα πάντα με τα όσο ευαγγελίζεται ο στιχουργός. Όπως ανάγλυφα αποδεικνύεται όμως εδώ, η ιστορική αυτή περίοδος μάλλον δεν έχει πνεύσει τα λοίσθια.Αν ήταν ανερθυθρίαστα ποπ, πιθανώς το τραγουδάκι να διασωζόταν ως ευχάριστο. Το κουλτουρέ του περιτύλιγμα όμως, με τη μορφή του κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού, το ζώνει πιο σφιχτά κι από μαζαζοκορσέ αδυνατίσματος, κάνοντάς το να μοιάζει με προχειρογραμμένο μανιφέστο, κακέκτυπη βερσιόν 2.0 του "Καλημέρα Ήλιε" προορισμένη για τα ευήκοα ώτα ενός ακροατηρίου που ναι μεν δεν ξέρει από που του 'ρθε η συμφορά, αλλά και ως "εντελώς καθαρό" θέλει να πιστεύει ότι όλα θα λυθούν ως δια μαγείας. Δεδομένου όμως ότι τα πράγματα κατά πάσα πιθανότητα θα γίνουν χειρότερα πριν (και αν) γίνουν καλύτερα, αναρωτιέμαι τί σκέφτονταν στο επιτελείο της Μποφίλιου όταν επέλεγαν αυτό το τραγούδι ως σίνγκλ. Εντάξει, όχι στη μιζέρια, αλλά και λίγη αυτοσυγκράτηση δε βλάπτει, ας μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας. Αν μη τι άλλο βρε παιδιά, οι ίδιοι παραδέχεστε... "είστε τριάντα χρονών".... Σοβαρευτείτε.
