Ιδεολογικά συμφωνώ, όντως. Αυτό το θεσμικό πρόβλημα όμως δε πρέπει να αποτελεί υποχείριο της εκάστοτε εξουσίας, αλλά το πλαίσιο των απεργιών πρέπει να ρυθμίζετε εξ αποφάσεων συνδικάτων, ήτοι υπέρ του εργατικού δυναμικού.Τώρα όσον αφορά τη δεύτερη ερώτηση σου, απαντώ ότι η απάντηση είναι προφανής και αυταπόδεικτη.Η απεργία αποτελεί το έσχατο μέσο που έχουν στη διάθεση τους οι εργάτες εφόσον έχουν εξαντληθεί τα όρια διμερούς διαλόγου ανάμεσα στην εργοδοσία και στους εργάτες ή αφού η εργοδοσία είναι εκ προοιμίου αντίθετη με τα αιτήματα, ρητώς. Σίγουρα έχουν υπάρξει απεργίες που δε στηρίζονται στην λαική νομιμότητα, και έχουν έλλειψη σοβαρότητος. -Το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι η απεργία είναι το ύψιστο μέσο πίεσης που έχουν την δυνατότητα να ασκούν οι <<καταπιεσμένοι>>, για αυτό πρέπει η βούληση να είναι νωπή και λαική. Κατα αυτόν τον τρόπο εξάλλου, ενδυναμώνεται το λαικό εργατικό μέτωπο.