Πιστεύω ότι το να λες από που είσαι (Έλληνας, Γάλλος, Ισπανός, Μεξικανός κτλ) συνοδεύεται και από την αντίστοιχη κουλτούρα της κάθε χώρας. Δηλαδή αρχικά την γλώσσα, τα ήθη και έθιμα του κάθε τόπου, την κουζίνα, την γενικότερη αισθητική γύρω από πολλά πράγματα.Για μένα, επειδή ο πατέρας του πήγε πριν 48 χρόνια στην Αυστραλία δεν τον καθιστά Έλληνα, όπως επίσης δεν τον καθιστά Μαλαισιανό. Είναι απλούστατα Αυστραλός από Έλληνα πατέρα και Μαλαισιανή μητέρα.Ούτε ελληνικά γνωρίζει (ίσως μόνο φραπέ, τζατζίκι και ούζο), ούτε έχει καμία επαφή με την ελληνική πραγματικότητα και την ελληνική κουλτούρα. Φαντάζομαι τα ίδια θα ισχύουν και για την πλευρά την μητέρας του.Απλούστατα, ο πατέρας του όντας μετανάστης εκφράζει τον καημό της χαμένης πατρίδας του μέσω του γιού του. Και αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό όλων των μεταναστών, όχι μόνο των Ελλήνων, που άφησαν τις πατρίδες τους για μια καλύτερη ζωή.Επίσης, ένα άλλο πολύ σημαντικό κομμάτι είναι το πόσο χρόνο έχει ζήσει κάποιος σε μία χώρα. Έρευνες δείχνουν ότι θα πρέπει να έχουμε ζήσει τουλάχιστον το 25% της ζωής μας σε μια χώρα έτσι ώστε να έχουμε απορροφήσει όλα τα χαρακτηριστίκά της και την κουλτούρα της.Γι αυτό και δεν μπορούμε να έχουμε πάνω από 4 μητρικές γλώσσες άσχετα με το πόσες γλώσσες μιλάμε.Δεν έχει σημασία πάντα τι λέει η ταυτότητα σου ή τι είναι οι γονείς αλλά ο χρόνος που πέρασες σε μία χώρα και τα χαρακτηριστικά που αποκόμησες από αυτήν.Πόσο μάλλον όταν γεννήθηκες και μεγάλωσες σε μία χώρα και όχι αν πήγες στα 40 σου μετανάστης.
